Together we are.. together we can

Ik neem de titel over van een groep Nepali studenten die samen de schouders zetten onder de gevolgen van de aardbeving voor de schoolgaande jeugd.
Voor nu krijgen jullie de nieuwsbrief niet tijdens maar na het verblijf in Nepal. Met de hoop dat jullie er desondanks van zult genieten.
Het was een drukke tijd ,veel te doen en te organiseren maar ook ruimte voor het Care en Cure team dat twee maanden lang volledig en vrijwillig inzetbaar was om hun landgenoten te helpen .En zo kwam het dat
Toen ik mijn ogen opendeed dacht ik dat ik droomde Onze Gerhard stond op zijn 70 jarige hoofd in een ZWEMBAD in NEPAl.
Hoe kan dat zomaar gebeuren?? Het was echt waar!!
Onze aankomst in Kathmandu verliep zoals alle aankomsten in Kathmandu.
Het is een moeilijke luchthaven,liggend in de vallei moet het vliegtuig meestal een paar rondjes draaien voor het kan landen op de enige en smalle landingsbaan. Vanuit de lucht was de schade van de bevingen niet echt duidelijk te zien ,maar dat was schijn ,bleek later.
Deze keer hadden we dus helemaal geen bagage...wel zo makkelijk voor in de taxi, wat minder voor met name onze debutant in NEpal Agnes. .Je zult maar een weekje naar Nepal gaan met een mooie rode koffer en die is dan weg...Maar chapeau voor het incasseringsvermogen !Geen kleren, tandenborstel shampoo of wat dies meer zij.
Het vertrouwen dat alles wel weer terug zou komen was er wel ,maar dan zaten we wel ergens anders dan Kathmandu.
Toch gingen we volgende dag op weg ,Enige inkopen gedaan vijf minuten lopen van het hotel ,Alles plat .drie maanden na de beving leven de mensen nog steeds in iets wat op tenten moet lijken,maar zelfs daar hangt de was alweer te wapperen in de wind en heeft het leven zijn loop hervat.Overal om ons heen zagen we mensen weer leven en lachen en proberen er iets van te maken.
Op weg naar Besisahar hielden we dus halt aan de rand van de grote rivier.90 km van Kathmandu betekent 6 uur rijden!!Een van onze mensen in Nepal heeft een resort gebouwd en gaat nu proberen om er toeristen te laten verblijven om geld te verdienen . Dat resort hadden we uitgekozen om ons Nepali team een mooie middag en avond te bezorgen.Het resort had een ZWEMBAD.Met bloedzuigers bleek later toen een grote rode vlek zich een weg baande door de stof van mijn soepjurk (kurta) was tot in mijn zij gekropen.!!!.De middag werd een eenmalig en groot evenement!! .Nepali mensen kunnen niet zwemmen (de meeste dan ) en zijn bang voor water.Ons team had zelfs nooit de ervaring gekend van vrij in water bewegen.Vooral zoontje van Sunita begreep er niets van en dacht dat als hij in water ging hij kon zwemmen!We gaven zwemles aan eenieder die wilde (drijven) en het werd een groot spektakel.Voor het eerst in jaren duik ik van een verhoging.Zelfs de mannen die voorbijkwamen lieten zich dragen door het zwembad.Spreekt dat we natuurlijk geen zwemkleding hadden dus de verzameling t shirts en ondergoed enzovoort was echt hilarisch(zie Albert in Nepalese onderbroek en Mariet in t shirt en zwarte kniebroek.Nepali team in roze bh met wit mannenhemd erover enzovoort. en we hadden niets anders(bagage).S,avonds zongen we liedjes en speelden yat zee en vielen doodmoe om in een TENT.waar het natuurlijk stikte van de muggen ..Alles was nat en vochtig en vies ,maar ze vonden het gewelidg en toen weer te voet terug over de swinging bridge in de hitte om aan het echte werk te beginnen,
Het ghorka district is zwaarg etroffen en het medisch kamp lag hoog en was enkel te voet te bereiken.
Behalve medicijnen hadden we verband en vitamientjes bij ons.
We zagen de golfplaten daken geschonken door jullie allen /de best wel droge onderkomens.De school met noodlokalen van bamboe en de vele verhalen vertelden ons hoe het was geweest.
Wat de organisatie betrof....ehhm ik geloof dat Care en Cure nog enige structuur behoeft.Maar de screening gaan over heel Nepal.
Agnes en Sunita ""deden de apotheek .Albert zag alle vrouwen en nog wat ertussen.(man in de rij...hebt u een baarmoeder? nee/Waarom staat u in deze rij?//Nou voor het geval dat !!)kinderen ,wonden en tuberculose ,suiker,alle vormen en soorten passeerden het station en de chaos werd steeds groter . Gerhard onder het toeziend oog van wel 10 Nepali.s Dr Binod onverstoord.. Agnes als de zoekende in de woestijn naar pilletjes waarvan ze zelfs de naam niet kende en ik ertussendoor om nog een poging te doen om ons water te redden en de zaak te beteugelen.De nieuwe Echo is nog niet voldoende getest om mee te nemen en dus hadden we die niet ter beschikking.
Maar het was geweldig !
Die avond kwam halverwege de auto van Jagat met jawel bagage .pfff. Vier grote tassen met medisch materiaal geschonken door mn Han/anne en ingepakt door Mariet samen met Marij en haar dochter en kleindochter van Stareleech.
Alles was er behalve hecht materiaal.
Besisahar hospitaal was een groot welkom en we waren blij te zien dat alles in ieder geval nog overeind stond. .Code rood ,Ja ,maar wat moet je dan ?
De tenten van Korea zijn afgebroken. Ik heb er een ""geleend voor Chatachaund waar het lab plat is.Waardeloos.wit groot in de weg,bloedheet en vochtig in de moesson.Ze hebben de patienten maar weer in de zaal gelegd.de nieuwe operatietafel super (wel een scheurtje) De lamp klasse en de autoclaaf een plaatje!Laat de patienten maar komen!En wat geeft het als ze dan in een krakkemikje liggen.de compound(personeels huisjes) zijn er slechter aan toe.(ik heb heb Team beloofd te komen om samen met de Nepali ,de huisjes te renoveren) personeel blijft namelijk niet als ze geen veilige leefomgeving hebben.
We lieten de kapot geslagen kip met Dahl Bath (rijst met Linzen) goed smaken. Al zaten alle botjes nog in de in honderd stukken geslagen kip.
Vergaderen om 5.30 s,ochtends is echt voor mij dus mooi alles achter de rug voor de haan echt ging kraaien.Tot onze verbazing zagen wij een karavaan van rode kruis four wheel drives de binnenplaats van het hotel oprijden???
Later die dag hoorden we dat de kroonprins van Denemarken ons het genoegen deed ons hotel te delen. (Hotel stikte van de kakkerlakken .Zal hij leuk gevonden hebben !)Prins Frederik....Daar moest ik op af .Sunita onder de arm en ernaar toe.Onszelf keurig voorgesteld en verteld dat we toch ook wel wat aandacht voor ons ziekenhuis wilden hebben als hij dan toch 300 meter ervandaan was.
praatje gemaakt Secretaris gesproken .Samen op het fotootje en dat was dan dat? Zou hij de boodschap begrepen hebben. Dag prinsje .Dochter van Sunita was diep onder de indruk .EEN ECHTE PRINS!
Het tweede kamp hoog boven Kathmandu werd nog een stukje erger ,maar nu hadden we tenminste nog kleertjes en schoentjes (Monique!! Stareleech bedankt).
De situatie was hier echt schrijnend en ook hier geen spoor van overheidshulp of financiele ondersteuning.Een zware dag ,want voor we er waren moesten we natuurlijk over de ''most dangerous road ''glibberend en wel rode klei en nat dit terwijl Gerhard ons in de overvolle jeep vermaakte met welke zorg Nederlandse dieren krijgen.Zalm in blikjes en spuitjes en manden en jasjes ect Er was zelfs een stukje waar A ne A even uitstapten om te lopen,maar we stortten niet in het ravijn...en het kwam weer goed!Toen na het kamp de volgende hoosbui dreigde heb ik de docters toch maar naar beneden (laten) brengen.De dag erna stonden operaties gepland en vermoeide docs ???Dat werkt niet zo goed bij onderkantjes.Op dat moment kwam weer een beving.4.4 op de Richter schaal.Niet noemenswaardig maar dan zie je dat de angst nog diep geworteld is in het volk.Vooral de kinderen hebben veel ellende gezien en meegemaakt en langs de weg ruik je nog regelmatig rottend vlees in het getroffen gebied.
Kathmandu ligt nu een meter hoger dan voorheen.
Chatachaun een zijstadje van Kathmandu. half plat na de beving heeft een klein 10 bed ziekenhuisje dat voorheen van United Missions was. Nu eigendom van de dorpsgenoten en gesteund door een Nepalese stichting (via finland) Dit ziekenhuisje wordt mogelijkerwijze het ziekenhuisje van waaruit de leiding van de Nepalese stichting alle werk gaat doen.Ze moeten in 2017/18 zichzelf kunnen onderhouden en dat is natuurlijk niet zomaar iets.
Enfin wij op weg, Ongelukje onderweg ,lekker discreet schoen met voet en been nog op de straat .de chauffeur zei dat we beter konden gaan lopen en dat het maar 2 minuten /5 minuten was. Nepali minuten dan toch want toen we toch maar weer in de auto stapten was het nog een half uur over alle modderwegen...Ik denk de operatie ""zaal"" niet groter was dan 5 bij vijf meter en onze assistent Gerhard stond met zijn billen tegen de achterwand te assisteren .Albert Zandvoort met zijn lange lijf wrong zich in alle bochten en in kleding die hij later zelfs niet meer zelf uitkreeg .Zo eng en nat.
Er werden hals over kop wat slippers gekocht om voor de vorm de steriliteit te handhaven op de vloer. maar de deur stond open en de lamp scheen omhoog i.p.v. omlaag hetgeen alleen maar gelach uitlokte .Leuk hoor.
De meisjes waren na de operatie allen ok en opgewekt en ze zijn nu ik dit schrijf al lekker te voet op weg naar huis.Dr binod onze Nepali gynaecoloog was zeer in zijn nopjes. Het ziekenhuisje blij met alle verbandspullen .de (nieuwe) dikkedeur die in oekraine had gestudeerd enthousiast en zelfs de hond die bij de dahl bath naast ons zat tevreden nadat hij van Gerhard rijst met kippejus had gekregen.En wij ???We denken dat het ziekenhuis potentieel heeft.Onze bankman Rajendra geinteresseerd in de verhuur van het land eromheen en de verzeking voor de armen loopt al.
Iedereen blij. Care en Cure iets minder want horen dat de apotheek van een ander een plaatje is en de jouwe een puinhoopje is natuurlijk niet leuk .Het ziekenhuis is in het bezit van een"" disaster room""oftewel een kamer voor heel dramatische gebeurtenissen"" .heel bijzonder.Ik vraag me af wie ze daarin stoppen ? Heb voorgesteld er maar een VIP room van te maken en mensen in de omgeving die geld hebben dubbel te laten betalen om zo inkomsten te verwerven .
Zou de aarde uitgeschud zijn ?iedereen denkt van wel (voorlopig)...dus de opbouw kan beginnen . In ieder geval is ons werk niet verloren al moeten we heel wat praktische zaken regelen . De overheid is nog niet gestart met uitbetalen(behalve aan scholen).
We zagen goed werk van UNICEF ,alleen vragen we ons af waarom deze schriften en potloden enzovoort uit een ader land dan Nepal moeten komen daar waar Nepal zelf papierindustrie en krijt enzovoort heeft.Vreemd.
Het team van ;Together we ARE Together we can , volgden wij in het centrum van Kathmandu op een regerings school voor de armen .We deelden schooluniformen uit/strikten dasjes van kleine schatjes (in Nepal heeft iedere school een eigen uniform soms gedeeld door twee kinderen in een gezin...een s middags een s, morgens) en sjokten met appels voor eenieder door de stad op een fiets.
De vergaderingen enzovoort werden afgesloten met een avond Dahl Bath op het dak van een huis in Kathmandu waar wij uit volle borst het Stareleechlied zongen en zie ginds komt de stoomboot en lang zullen ze leven en onze Nepali medehelpers hun eigen Pani (water liederen) totdat het begon te regenen en we na de Dahl Bath naar huis gingen door de steegjes van de stad en de vele wilde honden van Kathmandu ons begeleiden in de nacht.
dag Kathmandu...De samenwerking voelt als familie .Alles loopt op Nepali rolletjes en we zijn veilig thuis. Het komt goed met het Nepalese volk.
Bedankt aan eenieder die ons(en hen) steunt in wat we doen.Mariet