eerste brief.nu pas hier
Door: Mariet
Blijf op de hoogte en volg mariet
02 Juni 2016 | Roemenië, Chitila
Aan allen,Het is geen makkelijke reis deze keer,Ja ,de baggage kwam feilloos aan in Kathmandu .Alle negen tassen zonder problemen,Geen moeilijjheden bij de douane .De echomaster en andere onderdelen waren mooi verpakt over alle meereizenden en er was zelfs niemand die ons vroeg de tassen door de detectiepoort te laten gaan.De aankomsthal was zwak verlicht,de ambtenaren nvoor zover aanwezig hingen half slapensd op een stoel Niks aan de hand…tot zover…Buiten in de wanorde van Tribhuvan airport geen auto om ons op te halen.Gelukkig was een telefoontje voldoende om ere en te regelen en na een half uurtje wachten redden de twee taxi,s door het al half duistere Kahmandu dat nooit lijkt te verstommen in geluid en mensen en geuren,De kakafonie is vertrouwd als je er al vele malen bent geweest zoals ik,maar vooronze debutant Denis Jaeken natuurljk andere koek.
De aankomst in Tibet Guest een verrassing en de avond prettig met allerlei vrienden die aanschoven voor een (ook vergeten te maken)rijsttafel.Dahl Bath met linzen de nationale voeding lijkt niet uitgebannen in de hoofdstad en eten met de rechter hand ook niet.Het heft mij jaaaren gekost om het fatsoenlijk aan te leren en het kost de Nepali.s jaaaren om te leren met bestek te eten..
De echo master had de reis goed overleefd.Dat was de eerste test voor dit kostbaar kleinood dat het doel van deze reis is,
Een echo/ultrasound die zo compact isdat hij (of is het een zei) gemakkelijk kan worden megenomen naar de verre gebieden waar b geen toegang is tot gezonheidszorg en waar deze kleine man/vrouw mogelijk levens kan redden.Over de kwaliteit vande echo oftewel wat je erop kan zien bestaat g
Geen twijfel.Die is door Jorik en Albert en de echospopisten van Heerlen en Sittard ziekenhuis al bekkeken ,maar hoe gedraagd hij zich op reis ,in moeilijke omstandigeheden,
Alhoewel Aruchour voor Nepali begrippen “makkelijk”” te bereiken is dachten onze mannen daar toch iets anders over,
Over de “snelweg naar Pokhara DE toeristenstad van Nepal hobbelden we in slechts 7 uur en overbrigden de 172 km zonder problemen.Op naar de uitdaging !
Badri(de burgemeester van Aruchour kwam uren te laat om ons meet e nemen naar de andere kant van het meer en toen hij arriveerde lag achterin een meisje zwaar verbrand .Onze eerte patient werd meteen naar het ziekenhuis nabij gevoerd.Arm kind zonder pijnstilling eerst een stuk gedragen en dan gehobbeld naar beneden.
E dag erop zouden we zelf ervaren hoe zwaar de weg naar boven was.
Toen de four wheel drive s.anderendaags eindelijk was gerepareerd was het nog maar de vraag of we zonder kleerscheuren Aruchour konden bereiken.
Inmiddels was duidelijk dat de baggage niet in en ook niet op de jeep paste en al zeker niet al ser ook nog 8 of 9 mensen bij moisten.Tja …de locale bus was geduldig en een paar zaken warden opgslagen in het hotel.iedereen een tandenborstel en een onderbroek en de sardinentruuk toegepast vertrokken we eindelijk 5 uur te laat.Achterin al seen paasr visje in een blikje Albert,Jorik.Gerda.Mariet,Denis en Badri en een hoop bagage,Voorin een wir war van Gerhard en een stuk of wat Nepali, waaronder Sunita..De lucht betrok al gauw en voor we af konden slaan de hoogte in brak de hel los,Hagelsten zo groot als tennisballen,wind regen en een weg is weg zijn slechte ingredienten als je comfortable wilt rijden.Toen er echt geen houden meer aan was parkeerde de chauffeur de voorkant in een struik om zijn ruit te beschermen .En wat ws met ons ???visjes in de achterbak van een jeep zonder banken om op te zitten.Gerda hield al een fleece boven haar hoofd in geval de hagelstenen door het zeildak zouden komen.
De doorsijpelende regen drupte in onze ruggen en de tocht verliep moeizaam in de regen naar boven.
Echt heikel werd het pas toen de duisternis zijn intrude deed .gelukkig waren Albert en Joruk van plaats gewisseld met nepali.die hangend aan de achterstang in het donker mee het laatste suk aflegden.Onze Echo stand echter nog stevig op de plek vastgebonden en gesteund door Alberts schoenen.Hoe zou de kist er van binnen uitzien ???
Dat moest wachten tot de volgende morgen.Met zaklampjes liepen we de steile stenenweg tastend naar beneden tot het kleine huis van Badri.
Geen gas ,geen licht (een spaarzaam lampje op solar)geen waterleiding of toilet.(buiten een metertje of tien van het huisje.,maar de ontvangst was allerhartelijks.Uiteindeljk lagen we dan zwaar vermoeid op onze houten planken bedden,allen tesamen.Sunita en shuba en Mariet in een bed gezellig…Je zou je toch afvragen hoe ze nog kindertjes kunnen maken ??? Wakker gemaakt door de roep van de koekoek stond ik al om 4.30 buiten terwijl het vuurtje op klei en met hout werd opgetookt.Het kamp was begonnen!!!
Op typisch Nepalese wijze kwam het hele circus langzaam op gang.Er komt niemand voor ze de ochtend Dahl Bath hebben gegeten.
Nepali eten twee maal per dag .rijst met linzen en vervolgens .avonds weer rijst met linzen en daar kan geen speld tussen komen.Zelfs als je in een auto zit kun j je door jou gehuurde chauffeur en auto niet van weerhouden te gaan eten als het Dahl Bath time is..Ke garne .wat te doen zouden de nepali,s zeggen.Enfin de echo stond als braaf kindje te wachten en was ongedeerd m..maar toen.
De eerste hobble was dat de echo.s accu l grotendeels was leeggelopen in de tijd tussen vertrek en aankomst..(puntje) en moest er electriciteit komen.Tja!!!De opgeladen reserve acccu (door O LLIE AA NGELEVERD ) was natuurlijk onvindbaar na de toestand van vorige dag.Endeljk werd vanuit een ander gebied een kabel geregeld en aangesloten .Goed dat er geen veiligheids controle is !
Het was niet te geloven .De kleine school met een lemen vloertje en drie lokaaltjes stroomden vol met mensen,Registreren werd bijna een gevecht en hoewel we probeerden de mensen te vertellen dat we echt niet meer dan 250 mensne konden zien ,Ze bleven komen ,
Een oprecht gebed naar boven hielp niet en de politie moest uiteindelijk de rijen regelen.
Wat de ultrasound maschine betreft zagen we dat de verpakking toch erg kwetsbaar is en dat daan naar gekeken moet worden.
Eer kwamen zieken zwakken misselijken en mensen met niks en het was pas de volgende dag en 520 mensen later dat ik tot deontdekking kwam dat op de LIONS banner stond free check up in plaats van ziekenkamp,
Die avond deed Badri een poging om de haan die onder de arm erg kraaiend werd aangeleverd te bbqu,en hetgeen natuurlijk mislukte omdat er bovenhet kampvuur je echt geen haan kunt roosteren.Veel mensen van het dorp kwamen maar eens kijken en zaten gezellig op de lemen grond onder het dakje..Een trommelaar erbij en de prêt was complete.Albert en Gerhard bleken geode dansers naar de mening van de dorpsgenoten en het was niet dan na een ons flesje port (meegesmokkeld in de jeep ) dat we in bed belanden.Mijn bed was ditmaal de lemen vloer en die nacht kwam een wilde kat door een kier naar binnen op zoek naar wat warmte.De huisjes hebben wel ramen maar er zit geen glas in .Je sluit ze met houten luikjes en een klosje..Dat de kat dus ook nog boven onze hoofden spuugde was wel een hoogtepunt.
De stroom mensen hield niet op en ik nam maatregelen om te “”ontsnappen”’ mochten era an het eind van de dag problemen komen omdat we de patienten niet aankonden,,gelukkig greep de Heer even in.Een niet te overziene hoosbui met storm en hagel die oorverdovend op de zinken dakjes kletterde maakte praten en verstaan onmogelijk en in no time was het plateau helemaal leeg.In de jeep zo snel mogelijk naar beneden was een optie met de echo als kostbaar kleinood in de achterbak waar bij nog onmogelijker dan voorheen waren opgeprot.Denis moet een belastingstest van zijn knie als uitdaging hebben gezien,gerda in eenstandje s,Ik hangend tussen twee tassen met een natte achterkant(blaren dus) en de extra pasagier balancerend op de rand..Een film waard..
De ochtendwndeling naar de zonsopgang boven de Himalaya om 5 uur s.ochtends maakte veel goed in de glorie van dit land van tegenstellingen .
Naar Besisahar dan maar.Waar opnieuw de echo zou worden onderworpen aan belasting in reizen .hitte,warmte regen en de onmogelijke wegen.
De eigenaar van ons vaste hotel had zowaar het hele hotel gepoetst en nieuwe dekbedden gekocht .Op de lekkende kranen na en een paar huisdieren in de vorm van kakkerlakken was het bijna een beetje luxe.Het ziekenhuisje van de armen had het moeilijk,Een van de employe.s was ervandoor met overheidsgeld en dat was te zien,
Jorik en Albert lieten e echo zien en de artsen ,binod (de gynecoloog van Care en Cure) Dinesh enzovoort kregen twee dagen een training in echo,
De tweede dag wekte veel belangstelling omdat het een praktijkdemonstratieMIDDAG WAS ,Nepali houden erg van dit sort zaken.Visueel onderwijstrekt hen era an en ze leren snel,zijn slim en bereid leerstof op te nemen,
Onder tussne ging de hierargishe strijd tussen KUSM en ons door.Opeen had de tutor bedacht dat de studenten voor de reis naar Besisahar betaald zou moeten worden 20 kids .Ik dacht er niet aan…
Ze dreiged en belde en dreigde opnieuwe dat ze het blok woman health zou laten vervallen maar ik hield voet bij stuk.
UIteindelijk kozen de studenten zelf en kwamen…met hun tutor die opens heel wat minder praatjes had nadat de universiteitsdirecteur had ingegrepen.Wat er gezegd is zal ik natuurlijk niet weten maar ze is poeslief nu.
Intussen meldden zich ouders met fysiek en/of verstandelijk gehandicapten voor Denis Jaeken.vrouwen met problemen voor de doc,s en fysiotherapie mensen voor eenieder van ons..Het hele ziekenhuis draait nu op volle toeren en het operatieschema zit vol.De studenten werken heel hard interactief en we krijgen weer de meest grappige vragen,,Gerda doet de pre en post operatieven.DR binods, vrouw hebben we maar ingezet als operatie assistente pur sang.Gerhard staat opnieuw op de ok, en zo worstelen we door alle problemen heen,,.
Jorik heft een nieuw Besisahar kapsel ,Mariet gepileerde wenkbrouwen(met een draadje).We hebben veel rijst met linzen enzijn gezond.
Nachtrust is nog een item ,nu ik mijn kamer weer moet delen met Care en cure Lata die nogal wat escapades uit halt.Vannacht ging slechts 4 keer haar telefoon,De waterkraan bleef openstaan en toen de pompen begonnen te draaien om water te krijgen spoot data LLE kanten uit en natuurlijk niet de goede.Ze laat me delen in vele lichamelijkheden zoals alle Nepali dat zonder gene doen en vertrekt vervolgens met veel kabaal om 5 uur s.ochtends naar de temple op de berg, een uur lopen van hier,,,,
En dus zit ik hier om 6 uur …Het gaat ons goed ,Er zijn wat hobbles maar de echo is o.k.
Nu nog de rest .
Vanuit de Himalaya op 1600 meter een groet van ons allen.
Mariet,Albert,Gerhard,Jorik,Gerda ,Denis en het team van Care and Cure
Binod,Sara Dinesh Lata en Sunita
De aankomst in Tibet Guest een verrassing en de avond prettig met allerlei vrienden die aanschoven voor een (ook vergeten te maken)rijsttafel.Dahl Bath met linzen de nationale voeding lijkt niet uitgebannen in de hoofdstad en eten met de rechter hand ook niet.Het heft mij jaaaren gekost om het fatsoenlijk aan te leren en het kost de Nepali.s jaaaren om te leren met bestek te eten..
De echo master had de reis goed overleefd.Dat was de eerste test voor dit kostbaar kleinood dat het doel van deze reis is,
Een echo/ultrasound die zo compact isdat hij (of is het een zei) gemakkelijk kan worden megenomen naar de verre gebieden waar b geen toegang is tot gezonheidszorg en waar deze kleine man/vrouw mogelijk levens kan redden.Over de kwaliteit vande echo oftewel wat je erop kan zien bestaat g
Geen twijfel.Die is door Jorik en Albert en de echospopisten van Heerlen en Sittard ziekenhuis al bekkeken ,maar hoe gedraagd hij zich op reis ,in moeilijke omstandigeheden,
Alhoewel Aruchour voor Nepali begrippen “makkelijk”” te bereiken is dachten onze mannen daar toch iets anders over,
Over de “snelweg naar Pokhara DE toeristenstad van Nepal hobbelden we in slechts 7 uur en overbrigden de 172 km zonder problemen.Op naar de uitdaging !
Badri(de burgemeester van Aruchour kwam uren te laat om ons meet e nemen naar de andere kant van het meer en toen hij arriveerde lag achterin een meisje zwaar verbrand .Onze eerte patient werd meteen naar het ziekenhuis nabij gevoerd.Arm kind zonder pijnstilling eerst een stuk gedragen en dan gehobbeld naar beneden.
E dag erop zouden we zelf ervaren hoe zwaar de weg naar boven was.
Toen de four wheel drive s.anderendaags eindelijk was gerepareerd was het nog maar de vraag of we zonder kleerscheuren Aruchour konden bereiken.
Inmiddels was duidelijk dat de baggage niet in en ook niet op de jeep paste en al zeker niet al ser ook nog 8 of 9 mensen bij moisten.Tja …de locale bus was geduldig en een paar zaken warden opgslagen in het hotel.iedereen een tandenborstel en een onderbroek en de sardinentruuk toegepast vertrokken we eindelijk 5 uur te laat.Achterin al seen paasr visje in een blikje Albert,Jorik.Gerda.Mariet,Denis en Badri en een hoop bagage,Voorin een wir war van Gerhard en een stuk of wat Nepali, waaronder Sunita..De lucht betrok al gauw en voor we af konden slaan de hoogte in brak de hel los,Hagelsten zo groot als tennisballen,wind regen en een weg is weg zijn slechte ingredienten als je comfortable wilt rijden.Toen er echt geen houden meer aan was parkeerde de chauffeur de voorkant in een struik om zijn ruit te beschermen .En wat ws met ons ???visjes in de achterbak van een jeep zonder banken om op te zitten.Gerda hield al een fleece boven haar hoofd in geval de hagelstenen door het zeildak zouden komen.
De doorsijpelende regen drupte in onze ruggen en de tocht verliep moeizaam in de regen naar boven.
Echt heikel werd het pas toen de duisternis zijn intrude deed .gelukkig waren Albert en Joruk van plaats gewisseld met nepali.die hangend aan de achterstang in het donker mee het laatste suk aflegden.Onze Echo stand echter nog stevig op de plek vastgebonden en gesteund door Alberts schoenen.Hoe zou de kist er van binnen uitzien ???
Dat moest wachten tot de volgende morgen.Met zaklampjes liepen we de steile stenenweg tastend naar beneden tot het kleine huis van Badri.
Geen gas ,geen licht (een spaarzaam lampje op solar)geen waterleiding of toilet.(buiten een metertje of tien van het huisje.,maar de ontvangst was allerhartelijks.Uiteindeljk lagen we dan zwaar vermoeid op onze houten planken bedden,allen tesamen.Sunita en shuba en Mariet in een bed gezellig…Je zou je toch afvragen hoe ze nog kindertjes kunnen maken ??? Wakker gemaakt door de roep van de koekoek stond ik al om 4.30 buiten terwijl het vuurtje op klei en met hout werd opgetookt.Het kamp was begonnen!!!
Op typisch Nepalese wijze kwam het hele circus langzaam op gang.Er komt niemand voor ze de ochtend Dahl Bath hebben gegeten.
Nepali eten twee maal per dag .rijst met linzen en vervolgens .avonds weer rijst met linzen en daar kan geen speld tussen komen.Zelfs als je in een auto zit kun j je door jou gehuurde chauffeur en auto niet van weerhouden te gaan eten als het Dahl Bath time is..Ke garne .wat te doen zouden de nepali,s zeggen.Enfin de echo stond als braaf kindje te wachten en was ongedeerd m..maar toen.
De eerste hobble was dat de echo.s accu l grotendeels was leeggelopen in de tijd tussen vertrek en aankomst..(puntje) en moest er electriciteit komen.Tja!!!De opgeladen reserve acccu (door O LLIE AA NGELEVERD ) was natuurlijk onvindbaar na de toestand van vorige dag.Endeljk werd vanuit een ander gebied een kabel geregeld en aangesloten .Goed dat er geen veiligheids controle is !
Het was niet te geloven .De kleine school met een lemen vloertje en drie lokaaltjes stroomden vol met mensen,Registreren werd bijna een gevecht en hoewel we probeerden de mensen te vertellen dat we echt niet meer dan 250 mensne konden zien ,Ze bleven komen ,
Een oprecht gebed naar boven hielp niet en de politie moest uiteindelijk de rijen regelen.
Wat de ultrasound maschine betreft zagen we dat de verpakking toch erg kwetsbaar is en dat daan naar gekeken moet worden.
Eer kwamen zieken zwakken misselijken en mensen met niks en het was pas de volgende dag en 520 mensen later dat ik tot deontdekking kwam dat op de LIONS banner stond free check up in plaats van ziekenkamp,
Die avond deed Badri een poging om de haan die onder de arm erg kraaiend werd aangeleverd te bbqu,en hetgeen natuurlijk mislukte omdat er bovenhet kampvuur je echt geen haan kunt roosteren.Veel mensen van het dorp kwamen maar eens kijken en zaten gezellig op de lemen grond onder het dakje..Een trommelaar erbij en de prêt was complete.Albert en Gerhard bleken geode dansers naar de mening van de dorpsgenoten en het was niet dan na een ons flesje port (meegesmokkeld in de jeep ) dat we in bed belanden.Mijn bed was ditmaal de lemen vloer en die nacht kwam een wilde kat door een kier naar binnen op zoek naar wat warmte.De huisjes hebben wel ramen maar er zit geen glas in .Je sluit ze met houten luikjes en een klosje..Dat de kat dus ook nog boven onze hoofden spuugde was wel een hoogtepunt.
De stroom mensen hield niet op en ik nam maatregelen om te “”ontsnappen”’ mochten era an het eind van de dag problemen komen omdat we de patienten niet aankonden,,gelukkig greep de Heer even in.Een niet te overziene hoosbui met storm en hagel die oorverdovend op de zinken dakjes kletterde maakte praten en verstaan onmogelijk en in no time was het plateau helemaal leeg.In de jeep zo snel mogelijk naar beneden was een optie met de echo als kostbaar kleinood in de achterbak waar bij nog onmogelijker dan voorheen waren opgeprot.Denis moet een belastingstest van zijn knie als uitdaging hebben gezien,gerda in eenstandje s,Ik hangend tussen twee tassen met een natte achterkant(blaren dus) en de extra pasagier balancerend op de rand..Een film waard..
De ochtendwndeling naar de zonsopgang boven de Himalaya om 5 uur s.ochtends maakte veel goed in de glorie van dit land van tegenstellingen .
Naar Besisahar dan maar.Waar opnieuw de echo zou worden onderworpen aan belasting in reizen .hitte,warmte regen en de onmogelijke wegen.
De eigenaar van ons vaste hotel had zowaar het hele hotel gepoetst en nieuwe dekbedden gekocht .Op de lekkende kranen na en een paar huisdieren in de vorm van kakkerlakken was het bijna een beetje luxe.Het ziekenhuisje van de armen had het moeilijk,Een van de employe.s was ervandoor met overheidsgeld en dat was te zien,
Jorik en Albert lieten e echo zien en de artsen ,binod (de gynecoloog van Care en Cure) Dinesh enzovoort kregen twee dagen een training in echo,
De tweede dag wekte veel belangstelling omdat het een praktijkdemonstratieMIDDAG WAS ,Nepali houden erg van dit sort zaken.Visueel onderwijstrekt hen era an en ze leren snel,zijn slim en bereid leerstof op te nemen,
Onder tussne ging de hierargishe strijd tussen KUSM en ons door.Opeen had de tutor bedacht dat de studenten voor de reis naar Besisahar betaald zou moeten worden 20 kids .Ik dacht er niet aan…
Ze dreiged en belde en dreigde opnieuwe dat ze het blok woman health zou laten vervallen maar ik hield voet bij stuk.
UIteindelijk kozen de studenten zelf en kwamen…met hun tutor die opens heel wat minder praatjes had nadat de universiteitsdirecteur had ingegrepen.Wat er gezegd is zal ik natuurlijk niet weten maar ze is poeslief nu.
Intussen meldden zich ouders met fysiek en/of verstandelijk gehandicapten voor Denis Jaeken.vrouwen met problemen voor de doc,s en fysiotherapie mensen voor eenieder van ons..Het hele ziekenhuis draait nu op volle toeren en het operatieschema zit vol.De studenten werken heel hard interactief en we krijgen weer de meest grappige vragen,,Gerda doet de pre en post operatieven.DR binods, vrouw hebben we maar ingezet als operatie assistente pur sang.Gerhard staat opnieuw op de ok, en zo worstelen we door alle problemen heen,,.
Jorik heft een nieuw Besisahar kapsel ,Mariet gepileerde wenkbrouwen(met een draadje).We hebben veel rijst met linzen enzijn gezond.
Nachtrust is nog een item ,nu ik mijn kamer weer moet delen met Care en cure Lata die nogal wat escapades uit halt.Vannacht ging slechts 4 keer haar telefoon,De waterkraan bleef openstaan en toen de pompen begonnen te draaien om water te krijgen spoot data LLE kanten uit en natuurlijk niet de goede.Ze laat me delen in vele lichamelijkheden zoals alle Nepali dat zonder gene doen en vertrekt vervolgens met veel kabaal om 5 uur s.ochtends naar de temple op de berg, een uur lopen van hier,,,,
En dus zit ik hier om 6 uur …Het gaat ons goed ,Er zijn wat hobbles maar de echo is o.k.
Nu nog de rest .
Vanuit de Himalaya op 1600 meter een groet van ons allen.
Mariet,Albert,Gerhard,Jorik,Gerda ,Denis en het team van Care and Cure
Binod,Sara Dinesh Lata en Sunita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
