vliegtuigjes vangen in Jumla
Door: mariet
Blijf op de hoogte en volg mariet
06 December 2017 | Nepal, Kathmandu
Jumla.Remote area in Himalaya Dagje of twee lopen van RARA lake.De nationale (domestic ) airport is overvol als we licht gepakt binnenlopen om het eerste stuk naar Nepalgunj af te leggen…Een aantal toeristen wacht op het Everest View rondje dat natuurlijk niet komt omdat het wat mistig is en dan kunnen deze kleine vliegtuigen niet vertrekken.Een stel Italiaansen is diep beledigd!In hippe skikleding (wit met licht groen) maken ze selfies en video.s en begrijpen niet waarom ze niet vliegen.Alsof schreeuwen helpt…
Vanuit de vallei vlieg je namelijk niet zomaar even uit!
Zelfs wij moeten wachten zodat het al bijna 11.00 uur is als we vertrekken.
Himalaya bergen mooi als altijd begeleiden ons naar de Terai ,het platte en lage gedeelte van Nepal.
Geen Twinottertje beschikbaar om ons door te vliegen naar Jumla op 3000 meter.Sunita en ik hebben al stiekem plezier bij het idee dat we vast zitten in Nepalgunj omdat daar kennissen wonen waar we een heel gezellig avondje zouden kunnen doorbrengen.
De plicht (jajaj) vraagt echter actie en ik probeer een Twinotter te krijgen hetgeen lukt en dan zijn we toch in de lucht met bloemetjes plukken aan de zijkant en al.Steeds weer een avontuur hoe de piloten die erbij zitten alsof ze op de thee zijn, dat brommertje tussen de toppen door laveren tot de airstrip in zicht komt.
Opnieuw een ambulance om ons te vervoeren naar wat ons hotel moet zijn .
het ziekenhuis heeft honderd bedden maar de nieuwbouw waar uiteindelijk de Bachelor Physio/gynaecologie/ic verpleegkunde moet worden gevestigdheeft er 300.
Een prachtig gebouw dat nog niet klaar is en volkomen misstaat in dit achtergebleven en bijna niet bereikbare gebied.Hoe komen die toekomstige studenten boven …en nog moeilijker .Hoe komen ze weer beneden?
Het onderzoek begint…Een inventarisatie van wat wel en niet nodig is.Alles dus.Mogelijkheden en uitdagingen.De mensen zijn moe ,grauw en arm ,De huizen open en koud.Het is min 10 in de nacht (binnen min 2) .Overdag koestert iedereen zich in de zon om op te warmen.
Na een eerste inventarisatie en overleg tovert Uma(vertegenwoordiger van de regering en vrouw van Binod)opeens een laptop tevoorschijn en sommeert een van ons begeleidende fysio.s een presentatie te maken over wat vandaag bekeken is.Duidelijk dat ze het zelf niet kan of wil.De presentatie houdt ons (bibek en mijzelve) tot diep in de koude avond bezig en als we het bed in duiken .Jassen en sokken aan is alles in orde……dachten we.
Dan blijkt dat er geen vliegtuig terug is terwijl ik overmorgen naar Nederland terug ga.
Lopen is geen optie/Jeep duurt 24 uur en is echt levensgevaarlijk en kan niet in de nacht.Wat een chaos.
Uma belt en belt en doet eigenlijk niets dan steeds opnieuw haar mening en invals hoek veranderen.Ondertussen loopt de rest van de groep twee uur met mij om te zien hoe en of we een onderdak kunnen regelen.
Opeens ben ik het beu.zooo beu dat ik samen met Sunita een vliegtuig huur en daarnaast zelf contact opneem met Tara. En ja binnen twee uur hebben we niet alleen twee plaatsen in de Twinotter maar ook nog een ottertje onderweg.
We hijsen onze rugzakken op de rug en gaan te voet naar het vliegveld.En zie …opeens komt er een ambulance .(wat is dat toch deze reis met die ambulances) aan gereden met daarin de onvolprezen Uma .Ze springt uit de auto ,rent naar het huisje dat een kantoortje moet voorstellen.Wringt zich naar voren en roept …Twee plaatsen voor overheids funltionaris erbij.
Dan breekt de hel los!!Twee andere mensen moeten hun plaats afstaan en als je weet dat vluchten naar beneden schaars zijn en niet voorspelbaar dan begrijp je dat niemand een eenmaal verworven plek niet wilt afgeven voor Uma die zomaar binnenvalt.De TARA man wodt aangevallen maar houdt voet bij stuk!
Waarom heeft zij onze terugvlucht niet van te voren zeker gesteld?
Uiteindelijk naar beneden met de kapotte geiten achterin en een woedende Sunita en Mariet voorin en een Uma die alweer triomfantelijk vertelt hoe goed ZIJ alles heeft geregeld!En dat er een tweede vlucht zal zijn vandaag .Ja natuurlijk ,Het vliegtuig dat ik heb gehuurd en nu gewoon volloopt met mensen die de sneeuw voor willen zijn en dankbaar en blij zijn dat ze naar beneden kunnen.
Mijn presentatie voor de overeid moet dus wachten want bij aankomst in KTM blijkt dat ik nog maar twaalf uur heb voor vertrek naar Nederland.
Hals over kop wat afspraken afzeggen dus.
Veel gedaan dit keer en veel gelaten…Een andere weg ingeslagen .Zaken afgerond en opgewekt naar de volgende en laatste fase van de Stichting!Dinesh komt volgende week voor zijn opleiding naar Nederland en daarmee is aan 25 jaar project een positief einde gekomen.
Op 01 juni 2018 zullen we de Stichting ontbinden …en zal ik individueel doorgaan als adviseur en controleur van de projecten.Ook zal ik (kleinschalige) Nepalese projecten aanbrengen bij een vriend in Nepal die deze vervolgens doorstuurt naar Nepalbezoekers die willen “”helpen””.
Helaas is een aantal aspecten nog niet zó dat er kan worden afgezien van assistentie zoals de sterfte van baby s bij de geboorte.De Himalaya en de bevolking die daar woont heeft nog steeds geen directe toegang tot medische hulp en de babysterfte hebben we niet onder de 256 per 100.000 kunnen krijgen ondanks veel inspanningen.
Dit is een van de streefdoelen van Maureen.Ook willen we een soort Amber allert oftewel niet te betalen tijd van de NCELL en TELECOM voor vrouwen in de bergen zodat zij (gratis) om advies kunnen vragen middels een keuzemenu.
Bij de bergscreeningen redden we mensen .Maar één Echo die draagbaar is kan niet op alle plaatsen tegelijk zijn!Elke regio zou de beschikking moeten hebben over tenminste een draagbare echo…Eutopie?
Het blijft een stuk dat zal knagen maar ik zal dat aan anderen laten.
Op de vlucht naar huis knelt mijn schoen onder de electrisch verstelbare stoel in de moderne airbus 330 en zo eindig ik dan toch als sjofele missionaris op vliegveld Dusseldorf met één sok en één schoen!!
Voor 2018 controlebezoeken.Equipment voor Bachelor Physiotherapy.(UG/TENS/oefenspullen/demonstratiemateriaal) en een vervanger voor januari omdat Dinesh hier is en niet dáár.
Rest mij eenieder een geweldig 2018 te wensen en te bedanken voor de steun en inzet ,zonder jullie zou dit werk niet mogelijk zijn.
Nog 6 maanden te gaan…..
Liefs Mariet
Vanuit de vallei vlieg je namelijk niet zomaar even uit!
Zelfs wij moeten wachten zodat het al bijna 11.00 uur is als we vertrekken.
Himalaya bergen mooi als altijd begeleiden ons naar de Terai ,het platte en lage gedeelte van Nepal.
Geen Twinottertje beschikbaar om ons door te vliegen naar Jumla op 3000 meter.Sunita en ik hebben al stiekem plezier bij het idee dat we vast zitten in Nepalgunj omdat daar kennissen wonen waar we een heel gezellig avondje zouden kunnen doorbrengen.
De plicht (jajaj) vraagt echter actie en ik probeer een Twinotter te krijgen hetgeen lukt en dan zijn we toch in de lucht met bloemetjes plukken aan de zijkant en al.Steeds weer een avontuur hoe de piloten die erbij zitten alsof ze op de thee zijn, dat brommertje tussen de toppen door laveren tot de airstrip in zicht komt.
Opnieuw een ambulance om ons te vervoeren naar wat ons hotel moet zijn .
het ziekenhuis heeft honderd bedden maar de nieuwbouw waar uiteindelijk de Bachelor Physio/gynaecologie/ic verpleegkunde moet worden gevestigdheeft er 300.
Een prachtig gebouw dat nog niet klaar is en volkomen misstaat in dit achtergebleven en bijna niet bereikbare gebied.Hoe komen die toekomstige studenten boven …en nog moeilijker .Hoe komen ze weer beneden?
Het onderzoek begint…Een inventarisatie van wat wel en niet nodig is.Alles dus.Mogelijkheden en uitdagingen.De mensen zijn moe ,grauw en arm ,De huizen open en koud.Het is min 10 in de nacht (binnen min 2) .Overdag koestert iedereen zich in de zon om op te warmen.
Na een eerste inventarisatie en overleg tovert Uma(vertegenwoordiger van de regering en vrouw van Binod)opeens een laptop tevoorschijn en sommeert een van ons begeleidende fysio.s een presentatie te maken over wat vandaag bekeken is.Duidelijk dat ze het zelf niet kan of wil.De presentatie houdt ons (bibek en mijzelve) tot diep in de koude avond bezig en als we het bed in duiken .Jassen en sokken aan is alles in orde……dachten we.
Dan blijkt dat er geen vliegtuig terug is terwijl ik overmorgen naar Nederland terug ga.
Lopen is geen optie/Jeep duurt 24 uur en is echt levensgevaarlijk en kan niet in de nacht.Wat een chaos.
Uma belt en belt en doet eigenlijk niets dan steeds opnieuw haar mening en invals hoek veranderen.Ondertussen loopt de rest van de groep twee uur met mij om te zien hoe en of we een onderdak kunnen regelen.
Opeens ben ik het beu.zooo beu dat ik samen met Sunita een vliegtuig huur en daarnaast zelf contact opneem met Tara. En ja binnen twee uur hebben we niet alleen twee plaatsen in de Twinotter maar ook nog een ottertje onderweg.
We hijsen onze rugzakken op de rug en gaan te voet naar het vliegveld.En zie …opeens komt er een ambulance .(wat is dat toch deze reis met die ambulances) aan gereden met daarin de onvolprezen Uma .Ze springt uit de auto ,rent naar het huisje dat een kantoortje moet voorstellen.Wringt zich naar voren en roept …Twee plaatsen voor overheids funltionaris erbij.
Dan breekt de hel los!!Twee andere mensen moeten hun plaats afstaan en als je weet dat vluchten naar beneden schaars zijn en niet voorspelbaar dan begrijp je dat niemand een eenmaal verworven plek niet wilt afgeven voor Uma die zomaar binnenvalt.De TARA man wodt aangevallen maar houdt voet bij stuk!
Waarom heeft zij onze terugvlucht niet van te voren zeker gesteld?
Uiteindelijk naar beneden met de kapotte geiten achterin en een woedende Sunita en Mariet voorin en een Uma die alweer triomfantelijk vertelt hoe goed ZIJ alles heeft geregeld!En dat er een tweede vlucht zal zijn vandaag .Ja natuurlijk ,Het vliegtuig dat ik heb gehuurd en nu gewoon volloopt met mensen die de sneeuw voor willen zijn en dankbaar en blij zijn dat ze naar beneden kunnen.
Mijn presentatie voor de overeid moet dus wachten want bij aankomst in KTM blijkt dat ik nog maar twaalf uur heb voor vertrek naar Nederland.
Hals over kop wat afspraken afzeggen dus.
Veel gedaan dit keer en veel gelaten…Een andere weg ingeslagen .Zaken afgerond en opgewekt naar de volgende en laatste fase van de Stichting!Dinesh komt volgende week voor zijn opleiding naar Nederland en daarmee is aan 25 jaar project een positief einde gekomen.
Op 01 juni 2018 zullen we de Stichting ontbinden …en zal ik individueel doorgaan als adviseur en controleur van de projecten.Ook zal ik (kleinschalige) Nepalese projecten aanbrengen bij een vriend in Nepal die deze vervolgens doorstuurt naar Nepalbezoekers die willen “”helpen””.
Helaas is een aantal aspecten nog niet zó dat er kan worden afgezien van assistentie zoals de sterfte van baby s bij de geboorte.De Himalaya en de bevolking die daar woont heeft nog steeds geen directe toegang tot medische hulp en de babysterfte hebben we niet onder de 256 per 100.000 kunnen krijgen ondanks veel inspanningen.
Dit is een van de streefdoelen van Maureen.Ook willen we een soort Amber allert oftewel niet te betalen tijd van de NCELL en TELECOM voor vrouwen in de bergen zodat zij (gratis) om advies kunnen vragen middels een keuzemenu.
Bij de bergscreeningen redden we mensen .Maar één Echo die draagbaar is kan niet op alle plaatsen tegelijk zijn!Elke regio zou de beschikking moeten hebben over tenminste een draagbare echo…Eutopie?
Het blijft een stuk dat zal knagen maar ik zal dat aan anderen laten.
Op de vlucht naar huis knelt mijn schoen onder de electrisch verstelbare stoel in de moderne airbus 330 en zo eindig ik dan toch als sjofele missionaris op vliegveld Dusseldorf met één sok en één schoen!!
Voor 2018 controlebezoeken.Equipment voor Bachelor Physiotherapy.(UG/TENS/oefenspullen/demonstratiemateriaal) en een vervanger voor januari omdat Dinesh hier is en niet dáár.
Rest mij eenieder een geweldig 2018 te wensen en te bedanken voor de steun en inzet ,zonder jullie zou dit werk niet mogelijk zijn.
Nog 6 maanden te gaan…..
Liefs Mariet
-
06 December 2017 - 08:49
Mariëlle:
Gelukkig weer veilig thuis!
Veel succes met de laatste fase en al die nieuwe die komen!
Liefs Mariëlle -
06 December 2017 - 10:18
Leo Steuns:
Hallo Mariet,
Wat jij doet is inspirerend voor hoe we anders met elkaar zouden moeten omgaan. Daarmee bedoel ik, dat meer aandacht en mededogen voor elkaar nodig is, en dat we daarin niet bij voorbaat oordelen over andere culturen of sociale achtergronden, opleiding e.d. zouden moeten hebben. Wat andere, minder ontwikkelde landen, of met rampen e.d., betreft, zouden we meer hun politieke relaties met onze landen zodanig moeten veranderen, dat zij beter voor zichzelf kunnen zorgen, vanuit hun culturen met rituelen, mythes en patronen. Daarover is nu steeds meer te doen, omdat blijkt dat we met wat we hebben gebracht en gedaan, gelijktijdig onbedoeld, veel hebben ontregeld, of niet naar hun eigen achtergronden hebben laten opkomen. Dat zou kunnen leiden tot dat het beter is, dat we open aardige toeristen zijn in die landen, dan hulpverleners, die ieder moment dat het ons past, weer vertrekken. Dat je daar vrienden hebt, en in die vriendschap, zoals vrienden, elkaar van dienst bent, is natuurlijk mooi. Zelfs als we mensen stimuleren om zelf aan de slag te gaan, kan dat als arrogant overkomen. De ontwikkelingsarts Ivan Wolfers, wees er indertijd op, dat we ook en zelfs juist met onze beste bedoelingen, bestaande rituelen, mythes en structuren, mee ontregelen met ons ongeregeld binnenlopen met ons Westerse ideeën en manifestaties van hoe je rijk en gelukkig kunt worden. Dat zijn steeds meer volstrekt achterhaalde ideeën gebleken. Het geluk stijgt in achtergebleven armere landen, en daalt in grote delen van rijkere Westerse
Het lijkt mij boeiend om met jouw ervaringen, daarover hier eens met anderen van gedachten en ervaringen te wisselen.
Met liefs, groet en goeie reis,
Leo Steuns
Maastricht
-
06 December 2017 - 11:30
Fien Nelissen:
Goede thuisreis Mariet en alweer bedankt voor dit mooie verslag.
Ga een boek schrijven.......ook dat kun je
Lieve groeten van ons -
06 December 2017 - 12:03
Desiree America:
Wat een tocht weer! Wat een avonturen! Gelukkig weer veilig thuis! -
07 December 2017 - 14:51
Denise:
Ha Mariet
Weer veel werk erop zitten .
Weer mooie dingen mogen beleven en weer veel goeds gedaan.
Het is weer elke keer iets goeds in een land waar nog veel te doen is.
Top -
11 December 2017 - 14:42
Olly:
hi hi het verhaal van de schoen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
