Partir c.est mourir un peu...

20 mei 2017 wandeling in Gulpen 2-4-6 km met kunstroute.Vooraf koffie en vlaai.Achteraf drankje en snackje .START vanuit de tuin van Marian van der Weijden... zie web www.vanmoerastotparadijs.nl of de web van de stichting.
17,50 all in kindjes betalen hun leeftijd in euro
LIEVE MENSEN,,,

Een nieuwsbrief achteraf na een week van afscheid nemen door twee teamleden Albert Zandvoort en Gerhard Blaauw.Hun missie is volbracht!
In de afgelopen jaren en kampen brachten zij hun kennis en kunde over op ons Nepalese team dat nu prachtige onderkantjes creeert zonder Nederlandse handjes.
Een bewogen aankomst na een voorspoedige vlucht .
Het zou een rondreis door Nepal worden waar plaats voor plaats kleine stukjes van ons werk zou worden overgedragen aan de Nepalese Stichting.
Autonomie hoeft niet meer worden nagestreefd maar is volbracht.
Een januari 2018 ontbinden we de Stichting en we zijn al druk bezig om alle afgewerkte zaken af te handelen en over te dragen.
Het spreekt natuurlijk dat begeleiding een aantal jaren nodig zal zijn ,maar die ligt dan uitsluitend op adviserend vlak.
De A-one en only ONE was net als alle wegen in Kathmandu een complete puinhoop.
Ooit is in Kathmandu de riolering bovenop de waterbuizen gelegd (hoe kan het ook anders? ) Bij de aardbeving twee jaar geleden was dat natuurlijk een van de vreselijkheden .Het afvalwater verontreinigde het onderliggende water en dat leverde nogal wat problemen.
Nu krijgt de hele stad de juiste afwatering en eventuele aanvoer en liggen straten en pleinen vol met buizen.De kapotte wegen worden niet gerepareerd want waarom twee maal graven als het straks weer open moet.
Met de beste wil van de wereld kan ik geen logistiek zien in wat er zich in Kathmandu afspeelt,Een grote stofwolk en bobbels en hobbels.De koeien liggen gemoedereerd midden tussen deze enorme chaos en lijken zich niets aan te trekken van alle tumult.
De beide docs voelden zich meteen weer thuis in Tibet Guest .Natuurlijk was er weer ergens een consult afgesproken in de praktijk van Dinesh en Tsering David . nadat we de beide AMA.s van Rajendra hadden bekeken (CVA en HNP)
Beide Ama.s gingen onmiddellijk in de benen nadat we ze beloofd hadden ze nog eenmaal mee te nemen naar hun geboortegrond als ze in staat zouden zijn kleine stukjes te lopen..Nadat we alle bekenden hadden begroet gingen we op weg naar de TERAI.
Onderweg administratie....dat kan nu want we hebben een medicijn voor SUNita zodat ze niet meer half voor pampus ligt bij iedere autorit.Zoals de meeste Nepalese vrouwen is ook zij altijd wagenziek en spugende dames is wel het laatste waar ik op zit te wachten.
De Terai hebben we niet gehaald ,halverwege dan maar naar het resort van Jagat.Vijf minuutjes lopen van de A-one(de snelweg met een baan )
Het waren natuurlijk Nepalese vijf minuten en zo moesten de docs en wij in het donker een steile helling AF NAAR DE RIVIER,DE HANGBRUG OVER EN DAN NOG WEER EEN PADJE EN EEN NOG STEILERE HELLING OP IN HET DONKER BIJ HET LICHT VAN ONZE I Phone,s.
Een hele uitdaging als je 79 en in de zeventig bent en Nederlandse afmetingen hebt in een land waar niemand langer en breder is dan 165 meter.
En ja.Slapen in tenten bij het licht van de generator die er wel was.
In de ochtend de vijf minuten!!! weer terug maar nu was het licht dus de schoonheid van Nepal leidde af van de inspanning.
In de Terai was het slaapplekje een plaats waar ik 20 jaar geleden ben geweest met zoon Alexander en Nima .De tuin is inmiddels schitterend en ook het zicht op de rivier,de krokedillen en zag ik daar niet een nijlpaard voorbij marcheren of was de fantasie de vader der gedachten? ,de olifanten waren een prachtig kader voor de ontmoetingen en overleg situatie van nu.
Savanna Sharma(een van onze gynaecologen in Nepal) en haar man (directuer van een van onze ziekenhuizen en echospecialist ) sloten aan en zowaar opeens staat patiente van twee jaar geleden ook nog op de stoep Toch nog werken voor Albert en Gerhard. .De operatie gedaan door Albert en Gerhard en Savanna nog steeds even mooi ,helaas heeft het meisje nu een ander probleem. Dat kan worden opgelost ,ligt echter in handen van Care en Cure.
De avond brengen we door met zingen en muziek maken en genieten van de geuren van de bloemen en geluiden van de nacht.
Het spreekt dat achter de schermen Sunita/Dinesh Savanna en ik een en ander moeten werken.Maar voor onze docs wordt het een mooi afscheidsfeestje.
De weg naar Besisahar is meer dan erg .we doen 8 uur over 40 km in de verzengende hitte. Snel vergeten dus.

Gelukkig is onderweg weer van alles te zien .Mensen leven hele levens aan de kant van de snelweg (geen baan en modder) Was hangt buiten in het stof .kinderen worden gewassen in een teiltje. Honden ,geiten op het dak van de auto.s en veel ,heel veel mensen op de weg,lopend brommend rijdend met drie vier op een moter, Alleen de voorste met helm.
Eindelijk onze dahl Bath die erin gaat als het heerlijkste drie sterren diner.Het kleine meisje krijgt het rokje van Fien, helaas heb ik geen ondergoedje bij me of schoentjes ,want die heeft ze ook niet .De haartjes dof van vitamine gebrek voelt en kijkt ze toch heel even als een klein prinsesje met haar tulen rokje. En dat is ze ook.
In Besisahar staat de ""bemanning """van ons hotel al op wacht...Bijna denken we het niet goed te zien. Er zijn toiletten!!En een wastafel die niet lekt!!Wat een luxe.
Op een paar kakkerlakken en wat hagedissen en wat spinnen bijna bijna het Hilton van Besisahar.
De traditionele ochtendwandeling naar de rivier om half zes is even mooi als altijd en Gerhard loopt kwiek voorop...De Himalayarange is uit ,haar schoonheid waakt over ons en de dagen dat Albert en Gerhard afscheid zullen nemen van het team waarmee zij zoveel jaren hebben gewerkt.
Bij de wandeling naar het ziekenhuis zien we dat de dames nog steeds allemaal op krukjes zitten en zo zichzelf beschermen tegen overdruk in hun buik en op hun bekkenbodem.Gaaf!
De ziekenhuis directie houdt een mooie preek en er zijn bloemen en een mooi certificaat ten afscheid.
Nepal zou Nepal niet zijn als er niet ook nog een patientje of tich zou zijn .
Het kleine meisje dat gisteren geboren is heeft een gebroken armpje en een parese (Gerhards vakgebied) De gynaecoloog(jajaj We hebben er een in Besisahar nu!!) is helemaal ontdaan door het letsel van de kleine,maar Gerhard kan de arts geruststellen.Bicepsactiviteit op korte termijn levert meestal een goede prognose.Hoera dus.
Voor mij allerlei andere zaken te doen waaronder het controleren van de solar en batterijen .besprekingen en aanwijzingen.Het ziekenhuis is aan de opbouw begonnen na de aardbeving...Het had code rood maar nu pas is er geld gekomen om echt te gaan herstellen.
Een geheel gelukkige xray man nu het laatste stuk noodzakelijk equipment is toegevoegd aan het ziekenhuis...Een digitale rontgen zodat de vervuiling van het maken van de foto,s weg is en de ouwe troep kan worden opgeruimd(ik wil het terug hebben naar Kathmandu!)De onderhoudsman doet zoals gewooonlijk helemaal NIKSke niet .Dat ze hem handhaven is mij in al die jaren een raadsel..
Lohmi Po doctor zal voorlopig blijven en de ultrasound bedienen.
Cursussen worden door Care en Cure afgesproken.
Nog twee jaar zal ik als adviserend figuur het ziekenhuis terzijde staan.
De controles van de solar zal ook nog door onze stichting worden betaald zo ook het vervangen van de accu,s indien nodig.
Terug naar Kathmandu genietend van de rivier en het landleven dat aan ons voorbij trekt.
Die avond komt een aantal mensen langs die in de loop der tijd Albert en Gerhard hebben leren kennen.Terwijl Dinesh .Sunita en ik de mogelijkheden bespreken om hun dochter op de Internationale school van HDCS te krijgen....tekenen we allerlei papieren .proberen tussen de enthousiaste mensen nog wat zinnigs te regelen en realiseren ons dat tien dagen afscheidstournee eigenlijk niet te combineren is met wat we nog allemaal moeten voor het einde van het jaar...
De laaste dag wordt een hele drukke.Het is Moederdag in NEpal en ons tehuis van gevonden AMA,s verdient een extra .Oude vrouwen weggegooid vanuit ergens in Nepal ,gevonden en verzorgd door een Nepalese dame. Gevoed door en met resten van omliggende hotels , slapend met zes of meer op een kamertje ,Hebben ze wel onderdak, eten en een beetje aandacht maar meer ook niet.Geen staatspensioentje omdat ze geen naam en dus geen identiteit hebben zijn ze aangewezen op deze opvang of gedoemd te sterven langs de weg waar ze zijn gedumpt.Medische zorg een maal per drie maanden door Care en Cure.Vandaag is feest...shampoo,zeep,mutsen (gebreid doormevrouw REY) en voor allen een maaltijd rijst groenten en KIP!!!
Dan nog een laatste trip naar het doven hostel .De tv die ik hhad gegeven voor kerst was opeen verdwenen naar het prive hokje van een van de medewerkers.Dat kan natuurlijk niet dus terug met dat ding. De kinderen kwamen aangerend op de trillingen van de auto en dat was feest.
Een levensechte babypop om ze te leren hoe om te gaan met kleine babies en te leren hoe je die moet vasthouden ,aan en uit kleden enzovoort .Een echt prachtig cadeau van de volwassen kinderen van Elly en Jacques Wahlen !!Feest met de spekkies van Ol.Nog nooit geproefd dus dat was weer een hele klus.Snoepjes van de optocht geraapt door Yvonne .Enfin plezier alom en alles in orde
.De docs en ik op weg naar vliegveld...Mijn werk niet af gekregen maar dat geeft niet....Nog maanden tijd om alles te regelen en ik ben vlug teruggevlogen....Het was een bewogen 10 dagen.
.Dank je wel Albert en Gerhard voor jullie tomeloze inzet in de afgelopen jaren in de wetenschap dat jullie weliswaar niet in Nepal maar hier in Nederland ook nog ons werk zullen steunen zolang als nodig.
De Laatste puzzelstukje op de plek en een mooi project is geslaagd dank zij jullie allen !
Ik wl jullie herinneren aan de wandel/kunst/hapje en drankjemiddag op 20 mei in Gulpen in de tuin van Marian van der Weijden .gegroet Mariet