Van thuis tot tweede thuis en alles daaromheen

Allen,
Vanuit een heel nat en modderig Kathmandu een nieuwsbrief…
Waarschijnlijk denken velen van jullie ””wat doet die meid in Kathmandu Nepal? Ze was toch klaar met en in Nepal.
Dat klopt gedeeltelijk. De Nepalese fysiotherapie is een volwassen kind met een gedegen opleiding, een goede en enthousiaste belangenvereniging NEPTA en een beginnende masters.Maar een kind dat begeleiding en sturing nodig heeft.Een sturing die overigens niet van mij komt .Wel wordt ik geinformeerd over wat gebeurd en hoe …en is een pittige dicussie altijd fijn.
In de grote steden zoals Kathmandu en Pokhara, Tansen en Biratnagar is eigenlijk aan elk ziekenhuis een fysioafdeling verbonden met wisselend equipment en wat noodzakelijke hulp daar waar de inkomens nogal wat verschillen van het Westen en de prijzen wel gelijk zijn aan het Westen.Waar echt behoefte aan is .zijn netwerken en connecties op epidemiologisch gebied zodat ze (gratis) kunnen upgraden ne bijblijven in hun vak,daar waar een digitaal beleid nogal eens faalt.
Dat was voor mij de reden om de Nepali fysiotherapie te ondersteunen op het wereldcongres in Geneve zodat zij haar netwerk kon uitbreiden en daarmee voldoende achterban kan creeren om adequate kennis en kunde kon vergaren.
De KUSM heeft Nepali tutoren ,die overigens verder worden opgeleid in Noorwegen .
De tweede Bachelor opleiding start nu in Pokhara en de derde in Jumla .Zodat we kunnen spreken van een goede mogelijkheid tot opleiding in Nepal.
Verder vervolgen een deel van de recent afgestudeerden een masters in Bangalore of op de Filipijnen.
Maar waarom dan toch in Nepal??
Mijn tweede thuisland, de netwerken ,de mogelijkheden en een paar uitdagingen hebben me doen besluiten om daar waar hulp nodig is ,,te zien of dat kan worden gegeven .En de Stichting in overleg met het bestuur te laten voortbestaan alhoewel niet meer actief aan fondswerving wordt gedaan zijn giften dus van harte welkom.
Natuurlijk heb ik op 70 jarige leeftijd (jajaja ik weet het) geen wissel op de toekomst ,maar ik ben gezond ,alleenstaand en in goede conditie zodat voorlopig er (nog) geen belemmering is om mijn kennis ,kunde netwerk en expertise te gebruiken ,daar waar nodig.
Later meer daarover…
In december 2018 was Kathmandu stad bezig de riolering te vervangen die bij de aardbeving flink was beschadigd .Een hele klus ,als je weet dat door een historische fout de vuilwaterriolering ligt boven op de goedwatervoorziening..
Zoals gewoonlijk was het voor ons niet mogelijk te zien hoe en waar dit structuurmatig gebeurde en lagen door de hele stad buizen en zand en troep.
Helaas is dat nu nog een graadje erger geworden . Na bijna zes weken moesson(regentijd) is het een grote modderzooi en een groot gedeelte van de nieuwe weg is weggevaagd. Langs de ringweg staan auto .s en bussen tot de assen in de drab en een flink aantal welwillende Nepali.s eromheen zich afvragend hoe ze in vredesnaam die vehicles weer uit die zooi kunnen krijgen.
Geen toeristen te zien, al was het vliegtuig vol. Vervelend is dat de vliegmaatschappij nu twee vluchten heeft gecombineerd en dat de totale reisduur daarmee met 4 uur is verlengd.
In de stad is ergens het decreet “niet claxoneren” weer vergeten en de koeien liggen in de dompige hitte in de schaduw van de trucks.
Netwerken dus maar allereerst naar Pokhara om mijn oude vrienden te ontmoeten en de Green pastures Hospital te zien waar een kennis van mij wil starten met onderzoek met Ultrasound naar de beschadiging bij lepra. De A one en only one…is alweer erg beschadigd en met het openbaar vervoer reizen is geen makkelijke actie in Nepal.(doe niet meer aan actieve fundraising dus moeten we zunig zijn )
Over de 195 km doen we 7 uur met leuke tussenstops die mij steeds weer verbazen hoe efficient ze eigenlijk zijn . De bus stopt…iedereen rent naar buiten naar toilet waar je natuurlijk niets in je zakken moet hebben want dan valt het in het gat onder je. De tas kun je gewoon in de bus laten .Geen kip die hem steelt al vind ik het steeds heel eng.
Dan lange tafels met borden en kannen water en jongetjes die opscheppen…De beroemde Dahl bath. Rijst met linzenprutje ,wat spinazie of aardappel groentjes en hoppa .twee maal komen ze langs om naar behoefte meer te geven en binnen twintig minuten claxoneert de buschauffeur. Iedereen weer in de bus en wegwezen.De zitplaats valt in de categorie in elkaar hangen tot het past en dan geduldig wachten tot alle zweetsapjes zijn uitgewisseld .De oudere vrouwen hebben de neiging steeds breder te worden en uiteindelijk is het een bewegend hobbelende hoeveelheid warm vlees.
De autoweg is betaald en kost 50 ct voor de chauffeur.
Veel asfalt zit er weer niet op en het woord kamikaze ( of is dat een woord dat niet meer gekend is in 2019)mag aan de chauffeur wel eens worden uitgelegd.
Laatst zag ik een fietser toerist op deze weg .Het vlaggetje United Kingdom fier achterop.Ik vraag me af wat daarvan de toegevoegde waarde is om je leven te riskeren op deze gevaarlijke weg.
In de bus krijgen de vrouwen een plastic zakje , overgeven in de bus is een gewoonte die als volledig normaal wordt gezien.
Het kindje dat meereist en voor me zit wordt volgestopt met kaasstengels en soorten vette chips en limonade terwijl het normaliter alleen rijst en linzen eet en zowaar na drie uur begint het spugen. Vreemd!
Sunita die met mij reist en altijd ziek wordt in een bus heeft gelijksoortige theorien .In de ochtend start ze met omelet en aardappelen enzovoort omdat tijdens de reis mogelijk weinig eten zou kunnen zijn.
Bijzondere gedachtengang Ik probeer Sunita uit te leggen dat mogelijk een lichte maaltijd kan bijdragen aan haar welbevinden. Niks niet. Pillen erin en slapen tot we er zijn.
De hotellakens zijn kennelijk al lange tijd niet vervangen,brr een beetje erg is het wel om tussen de rode sausresten te slapen. Aan de mogelijke restaanwezigheid van andere sappen zal ik maar niet denken. Maar de kamer heeft lawaajige airco en een soort van warm water (bruin)en beide factoren dragen in een vochtige hitte van 36 graden en moessonregens toch bij aan het comfort.(20 euro voor twee inclusief ontbijt)
Het is goed John en Sally weer te zien en te bespreken op welke wijze de stichting kan bijdragen aan wat Okhaldinga nog steeds bezwaard en de resten zijn van de aardbeving .De Padgetts uit WaggaWagga Australie waren 25 jaar geleden mijn eerste bazen in het ziekenhuis van Amp Pipal en ook de initiators van het eerste project van de stichting. Een watervoorziening in Amp Pipal hospitaal die tot op de dag van vandaag functioneert.
Tot verleden jaar bleef de brandwondenregel in Amp Pipal bestaan en ook de toenmalige X ray man die opgeleid is tot fysio werkt er nog met goede protocollen bij CVA en COPD .
Sinds Januari heeft de overheid voor iedere opgeleide gezondheidswerker in de afgelegen gebieden een blok fysio gepland…
Het Green Pastures Hospitaalis super.Een van de specialismen is lepra.
In het westen denken we vaak dat lepra(melaatsheid is een oud woord) niet meer bestaat maar niets is minder waar.
Nu zie ik weer de verwoestende werking van deze bacterie en de impact die het heeft op een mensenleven. Indien op tijd gediagnosticeerd kost het echt heel weinig om de aandoening adequaat te behandelen.
Goed te zien dat in de fysioafdeling wel en niet besmet naast elkaar oefenen en werken aan een beter leven en mogelijk herstel..
Dat was in vroeger tijden niet mogelijk geweest.
Limburgs Adelante heeft bijgedragen aan het onderbouwen van de benodigde kennis en het is grappig te weten dat er zoveel lijntjes naar Nederland zijn.
Op naar Besisahar ons basisstation….mijn achterkant kan inmiddels wel wat support gebruiken.
,Of misschien een wielrenbroek. Er is wat met die bussen .Een manueel therapeut heb je echt niet nodig na de volgende drie uur tot Dumre.
Het is heet ,bloedheet en onze chauffeur heeft een haatverhouding met de gaten in de weg en met andere weggebruikers…Hij gaat er met vreselijke slingers omheen of staat vol op de rem.
Ook houdt hij erg van keiharde Hindimuziek een mooie omlijsting van de spugende medereizigersgeluiden .
De hele bus hangt in de plastic zakjes die vervolgens gewoon met inhoud uit de raam worden gekieperd.je zal er maar achter zitten met motor of er wonen. Maar natuurlijk beter dan dit geheel over je voeten of nog erger je kleren.
IN Dumre op zoek naar busje twee, Sunita is er slecht aan toe en dat wordt opgemerkt door een man die ons zoekend ziet rondlopen…Ik heb een klein autootje ,ik zal halen en jij betalen en hup…
Hij ziet ook wel dat deze witte bereid is om mee te gaan in zijn voorstel . Gelukkig is het autootje een beetje in goede staat en betalen we zonder morren het gigantische bedrag van 25 euro voor 35 km waar we 2 ,5 uur over zullen doen ,ook al rijdt ook deze piloot de kippen van de weg. Overal liggen en lopen en staan honden en koeien en kinderen. Dat er niet meer doden vallen…
Het Gateway hotel , twee jaar geleden nog de residentie van de kroonprins van Denemarken en onszelf en waar wij een geanimeerd gesprek met Frederik mochten hebben ligt er deplorabel bij. Het zwembad in de Himalaya dat een wondertje was is groen .De gangen vuil. De kamers geen klinken of airco of warm water. Overal materialen .De tuinen zijn nog prachtig maar ik denk dat hier de Nepalese overschatting heeft toegeslagen. Misschien 5 gasten buiten mijzelf en Sunita .We hebben geen keus Besisahar heeft zware regens gehad en dit hotel ligt in ieder geval wat droger dan de rest.

De orthopaedisch chirurg en een andere doc van ziekenhuisje laten zich in ieder geval hun Dahl Bath onder een overkapping goed smaken en zo doen wij .Aangezien we toch niets kunnen in de regen die als een zwaar gordijn neerplenst maken we dankbaar gebruik van het muzikale talent van onze doc die een gitaar bij zich heeft en een schrift en ons vermaakt met liedjes uit Nepal maar ook op een bijzondere imitatie van Elvis Presley.
Ik denk dat ik naast de enige persoon in de wereld zit die niet weet wie Elvis Presley is….SUNITA LUINTEL
We zoeken het voor haar op. Ze vind het maar niks…
Het ziekenhuis ziet er goed uit . Redelijk schoon en de ochtendbidsessie is natuurlijk voor diegenen die niet weten dat ik kom altijd een verrassing.
De onderhoudsman…nog dikker van het niks doen.
De operatiemeisjes als altijd blij en competent
De X ray man..nooit vragen om extra maar zooo blij met de digitale rontgen enzovoort.
Dan blijkt dat ik een cruciale inschattingsfout heb gemaakt in het ontvangen van informatie.
De zonnepanelen werken goed en men zei dat de nieuwbouw die eindelijk na de aardbeving klaar was voorzien van solar.
Dat is NIET zo.
De informant bedoelde dat ze een lijntje hadden gelegd om de noodzakelijk hartbewaking te voorzien van stroom.
De zonnepanelen technische installatie is toe aan nieuwe batterijen(5 jaar duur) en de moeder/kind
afdeling is veel te warm zonder koeling.
Alle puzzelstukken vallen op de plek.
COINCIDENTIE bestaat niet
De Stichting gaat ervoor zorgen dat deze voorziening blijft voortbestaan We gaan NIET terug naar zaklampoperaties.!!.
Enkele maanden geleden heb ik een mij bekende grote donor gevraagd voor zonnepanelen voor een van de drie ziekenhuizen die door ons gecontroleerd worden en gecertificeerd zijn.
Het ging om Okhaldhunga.
Deze grote donor gaf een substantieel bedrag maar niet genoeg om deze droom te realiseren.
Een mij bekende donor (niet vallend onder mijn stichting )heeft inmiddels deze panelen betaald en geplaatst.
Hierover later meer .
In ieder geval kunnen de batterijen worden vervangen met hulp van ons zodat ze weer tien jaar door kunnen.
En als we de nieuwbouw zonnepanelen zouden kunnen geven dan…..
Oh en als ik toch bezig ben ,misschien nieuwe matrassen want dat was echt nodig of….
Hemantha waarmee ik al jaren samenwerk en altijd hoofd administratie was is nu directeur en hij zal blijven ook…Top.
Na vele omhelzingen weer in bus..
wat een klus…om net voor de grote uitbarsting van de volgende hoosbui te glibberen naar Kathmandu.
Het vliegtuig dat ik had willen hebben vliegt natuurlijk niet dus na flexibel hangen in een airport maar aan het bier in het hotel.
Voor allen die in Nepal met mij zijn geweest de groeten van alle bekenden en gevoelens van gemis.
(de geit van Gerhard is opgegeten Er is een nieuwe zwarte hond, De vrouwen zitten nog op krukjes, de gynaecologe is bevallen van een zoon .Ceasar section .De regenpijp in de White building lekt nog immer .De White building is nu geel .Nou ja soort van…Lata heeft de loterij gewonnen en heeft een Green card voor United States gekregen. De foto aan Ritchie gegeven .Dank Daarvoor Albert.
De baby echo doet het super in de bergen en Sunita is in dienst van een betalend Nepali stichting waar ze soortgelijk werk doet.
Dinesh heeft een baan bij het IRC Rode Kruis Wie weet waarheen hij nog gaat.
Over de eerste groep afgestudeerde bachelor fysio.s (12) zal ik later verhalen .
Om mij heen krijgen medewerkers en oud studenten .kindjes .Wordt er gehuwd (geen love marriage) .Proberen buitenlandse organisaties nog steeds wegen te bouwen .Hetgeen lukt en dan weer mislukt door regen of vrachtwagens of natuur of landverschuivingen of Nepalees beleid.. Worden er woeste plannen gemaakt voor een internationaal vliegveld in de Terai zonder af en aan wegen naar Kathmandu en dus blijft Nepal Nepal en beweeg ik als een leuke nog net niet bejaarde over s Heren wegen .
We gaan wel mee met de tijd want we hebben Albert gevraagd ons digitaal een ander te leren over echo meting …Gegroet gij allen..en jullie horen van mij.