Een feestje en een kamp

gisteren begonnen met een verslag,moest dat onderbroken worden door de stroomstoring .Vandaag dus het vervolg....
Omdat Rajendra de gewoonte heeft om van iedere uitstap een feestje te maken,waren we niet verbaasd dat bij wel vier kantoren van de Shangrila banken moest worden gestopt voor chia en ja mandarijnen.
Voor mij een mooie gelegenheid om te zien of de bank zich had gehouden aan de belofte verleden december gemaakt om de microkrediet rente van de vrouwen met twee procent te verlagen en de afbetalingsstartijd uit te stellen.En ja dat heeft de bank gedaan !!Sterker nog ,ze hebben een kleine tafel met een adviseur die een bescheiden plan van aanpak maakt en van daaruit adviseert.Mooi !Dat de helft van de branches nog zonder internet is .lijkt raar in deze tijd .Maar internet bankieren is er hier niet bij.Bij iedere stop moesten er selfies gemaakt worden en natuurlijk onderweg een Dahl Bath eten.De weg naar Pokhara is 200 km maar het is normaal om er 7 uur over te doen en met stops nog wat langer.
Aruchour was dan ook de volgende dag gepland en dan vergt het heel wat geduld om te zien hoe snel het hele zooitje op gang komt.Eerst ontbijten,dan bedenken dat er eten mee moet .(over de discussies over de mandarijnen wil ik het nog niet hebben) Dan de medicijnen ophalen .(hoezo kan dat niet klaar staan?) Dan de dokter vinden want adresboeken en tomtommetjes zijn er niet) En dan ...als je eindelijk denkt op weg te kunnen bedenken dat je reserveband kapot is en eigenlijk vervangen moet worden ..
Vervolgens hebben zich weer een paar meereizenden gemeld,want een four wheel naar aruchour is natuurlijk een kans die je niet mag missen .En daar gaat de karavaan .hobbel de bobbel een uurtje of zeven totdat je niet meer weet of er een achter of voorkant aan je zit.
Dragers opgepikt die de bagage naar het durp moeten brengen en dan het laatste stuk te voet...Onze trek begint nu zegt Rajendra en bedenkt dan dat er een omweg gelopen moet worden om het land van zijn vader te laten zien.
Dat betekent het laatste stuk om smalle stenen paden klimmen in het donker.Niet mijn sterkste kans.
De huisjes in Aruchour zijn van leem en hout en er zit geen glas in de ramen .beetje fris op 2000 meter.
De haan wordt geslacht ,het vuurtje gaat aan,de Dalits mogen ook erbij en hoppa feest...Dat we vervolgens voor zonsopgang het screeningkamp moeten opzetten wegens gebrek aan tijd mag de pret niet drukken.Sunita en ik samen in een bed en ze heeft het zo koud dat ze heel dicht tegen mij aan ligt.
De sociale vrouwen en vrijwilligers hebben de patienten van te voren gescreend en er 75 opgeroepen voor verdere behandeling .Er komen er 63.Allemaal arme mensen (Dalits ect)die dringend hulp nodig hebben .Dat we nog steeds patienten zien die een steen in hun baarmoeder (moeten) stoppen om hun verzakking de baas te blijven is vreselijk,maar dank zij de echo kunnen we deze dingen wel snel diagnosticeren en behandelen. Al kostte deze dame ons drie kwartier omdat zij de steen in plastic had gewikkeld en ook nog elastiekjes om had gedaan. Ik bediende de echo voor het musculoskeletale gedeelte
maar je hoeft natuurlijk geen expert te zijn om een dislocatie van een elleboog te diagnosticeren.
Verder lag alle organisatie in handen van Care and Cure en de medicijnen waren een gift van LIONS club Kathmandu.
Care and Cure (de Nepali Stichting ) is heel goed in staat het werk ooit door ons begonnen te continueren en uit te breiden .De basis centjes zijn nog wat mager maar we hopen op een goede inbreng van de echo.

Nu nog zorgen om op tijd van de berg af te komen en door te stomen naar Besisahar…
De Himalaya range lag verborgen achter een wolkendek ,de weg was druk stoffig en op vele plaatsen bijna niet berijdbaar toen ""onze"" doc vertelde dat de highway op LOnely planet stond vermeld als de mooiste highway in de wereld. Waar ze dus allemaal de slappe lach van kregen. En vervolgens bijna in een ravijn kukelden door het effect daarvan....Wat ook weer aanleiding was voor veel plezier...hoe doe je een shortcut ...wel hup naar beneden in het ravijn hahah
Besisahar nieuwbouw na de aardbeving is ook klaar .De zieken zalen nog niet in gebruik maar wel een soortement hartbewaking met een monitor.Ook zijn de problemen met de solar eindelijk opgelost ,alles werkte perfect dus lekker alle bekenden even knuffelen en op naar Mandipur.
Nog een dagje later ploegden we ons door het verkeer van Kathmandu ter voorbereiding van wat een moeilijk gesprek zou worden met een tehuis dat niet helemaal zo loopt als het zou moeten. Dat kostte ons een dag ,ondertussen probeerden we heel modern een videoverbinding op te zetten met Nederland .Dat was een stap te ver..
Het verkeer in Kathmandu is erger dan erg temeer omdat ze nog steeds de herstellingen na de beving klaar hebben.
De regering had dan ook die dag uitgekozen om te beslissen dat de even nummers mochten rijden en dan de dag erop de oneven.
Die beslissing heeft twee dagen geduurd en toen stond de hele stad op zijn kop en werd alles teruggedraaid naar eindeloze kriskras toestanden.
Dus toen er een uitnodiging kwam voor een heus KERST concert ging ik toch maar weer op de motor alsof dat niet gevaarlijk is en hartstikke koud.In Kathmandu draagt alleen de bestuurder een helm!!!!
Op het Kerstconcert in Britisch embassy trof ik een vriend van lang geleden die me wist te vertellen dat hij nog steeds bij hardlopen denkt aan een advies dat ik 25 jaar geleden heb gegeven. Tjonge jonge en dan ook nog een advies dat hij dus niet volgt.Leuk was het wel!
Een bijeenkomst van Nepali deskundigen over het fenomeen Child tracking was een eyeopener .Ja ,natuurlijk weet ik dat het bestaat maar om ermee geconfronteerd.
te worden is andere koek!
Ouders betalen om hun kind af te staan en op te laten nemen in tehuizen om zo te proberen hun kind een educatie te geven...
De overheidsopleiding met het stukje fysiotherapie erin is in volle ontwikkeling .De groep onder leiding van de overheid en Maureen heeft de inhoudelijkheid al op papier (en ik heb me er niet mee bemoeid ,da s heel wat)Ook dit stukje zal zelfstandig door Nepali worden gerealiseerd.
Eigenlijk loop ik maar een beetje te niksen in Nepal want de meer dan gemotiveerde verschillende teams doen het allemaal uitstekend.(al kunnen ze advies ect wel gebruiken )
Dus als ik naar het vliegveld ga en de ama.s van Rajendra goedendag kus...denk ik .Misschien is Nepal wel een heel leuke vakantiebestemming en eindig ik daar waar ik 25 jaar geleden begon.Op vakantie in Nepal ,Met dit verschildat het nu mijn tweede thuis is met heel veel dierbare vrienden om me heen en oh ja een kamer voor als ik oud en krakkemikkig ben .(oud ben ik al ...dus)
Reden om een wijntje te nemen op de luchthaven voor vertrek
Dank aan iedereen die steunt en steunde...Nog een half jaar te gaan...Proost en mooie Kerstdagen voor eenieder.Een prachtig 2019 gewenst.