eenvoudig appeltje eitje

Vanuit Nepal appeltje –eitje,
Voor iemand die al jaren hier rondloopt zou eigenlijk alles vanzelfsprekend moeten zijn! Toch is dat niet zo…
Een ochtend zonder afspraken ,anders dan met Ngima Tendi Sherpa .ooit als stiefzoon aangenomen” een ticket te boeken naar Lukla .”de poort naar de Mount Everest”
Appeltje –Eitje toch?
Hup naar het bureau ergens verstopt in de Thamel de toeristenwijk in Kathmandu…
En daar begint de lange weg naar een 40 minuten durende vlucht naar de gevaarlijkste luchthaven van de wereld.
Alle Everest beklimmers moeten via deze luchthaven …als ze tenminste niet dagen willen lopen om in Lukla en de weg naar het Everest basecamp te komen.
Dat willen alle stoere beklimmers en minder stoere avonturiers niet.
Dat zou nog allemaal prima gaan als niet ook alle cargo via dit vliegveld moet anders dan naar boven gedragen door porters.De foto van in file staande Everestklimmers schokte de wereld.
Achterliggend was dat het vervoer van al dit voedsel en andere zaken om iedereen te voorzien van wat er nodig is via Lukla moet. Het woord luchthaven is een understatement met zijn landingsbaantje van 650 meter en parkeerplaats voor drie toestelletjes omringd door gebouwen.
Onmogelijk om benodigde goederen in toptijd aan te voeren dus wordt logistiek ingehaald in laagseizoen en dat is nu.
Dus met maximaal drie vluchten per dag wordt voorkeur gegeven aan cargo i.p.v.. Nepalezen .Witten zijn natuurlijk populair want die betalen tien!!! Keer zoveel voor dezelfde vlucht als Nepali.
Ik vlieg met Sunita en Ngima die ieder 50 euro betalen en ik 168 dus probleem!!
Na een uur krijgen we toestemming om met drie te gaan.
Uit voorzorg heb ik een kopie paspoort meegenomen zodat mijn naam kan worden overgenomen en er geen fouten ontstaan.
Na nog een uur komt het ticket…met daarop alleen mijn namen zonder familienaam, verkeerd geschreven en in andere volgorde. .opnieuw dus…ondertussen heb ik al met alle medewerkers gezellig gepraat…foto.s uitgewisseld ,een miniatuur airbus 330 bekeken. .voorlichting gegeven over Dengue preventie (voor het eerst in Kathmandu 1600 meter)
Na drie uur! Eindelijk een ticket op een andere datum en om 6 uur ochtend.Hoera we kunnen.!!
Lukla airport met een start en landingsbaan van 650 meter die aangevlogen moet worden vanuit een bocht tussen twee bergtoppen door en eindigt tegen een bergmassief ligt op 2800 meter.
Lukla Here we come…nooit heb ik me gerealiseerd dat het mogelijk een gevaarlijk iets zou zijn…tot ik clublid werd van FAA de flight sim club opo Maastricht Aachen Airport .Ben er zo vaak geweest .Zelfs ooit uitgevlogen met een Russische legerhelikopter Niet over nagedacht maar als mijn extreem angstige CEO Sunita vraagt naar de gevaarlijkheidsfactor en ik zeg ..ohhh minder dan MUGU zegt ze .Nou da,s dan een eitje! Tot maandagochtend.
Vier uur en 350 euro ligter verlaat ik het kantoortje om vervolgens met mijn scooter in de armen te lopen van een hebberige agent .Eenrichtingsverkeer in Kathmandu…500 roepie betalen en Kathmandu verkeer overleven… Da, s pas echt een eitje.
Dus even slikken en door een nattig Ktm naar het weeshuis kijken hoe het met de kinderen gaat.Bliksembezoek,onaangekondigd…gewapend met bananen ,pennen ,Muggenpluggen en wormkuren treffen we een huis aan met veel kinderen op een kleine oppervlakte. Veel is anders dan zes maanden terug maar ook nu zijn de kinderen twee weken niet gewassen en luizen en vlooien zijn ongewenste gasten in dit tehuis..
Het rapport gaat naar de donor die heel veel geld en energie in de verbeterpunten stopt dus hopen we dat het goed komt.
Het probleem met weeshuizen in Kathmandu is dat buitenlandse donoren (Dit geldt niet voor dit weeshuis!!!)vaak geen flauw idee hebben wat er speelt.
Velen willen helpen en van het woord child tracking hebben ze nog nooit gehoord.
Wij wel , Bij de screening van de vrouwen in afgelegen gebieden informeren we nu steeds ouders over het fenomeen.
Ouders in afgelegen gebieden en zonder geld willen een toekomst voor hun kinderen. Geldmakers laten die ouders een groot bedrag(vaak verkoop van hun land) betalen om die toekomst te garanderen. Ze nemen de kinderen mee ,plaatsen ze in weeshuizen gesponsord door buitenlanders en ouders zien ze nooit terug. De kinderen leven vaak onder slechte omstandigheden ver van hun familie terwijl de welwillende donors denken dat het om wezen gaat.
Het verloop is groot en donors kennen niet alle kinderen en weten vaak niet waarheen ze gaan als ze uit het weeshuis “verdwijnen”
Soms worden de meisjes doorgegeven voor gebruik als ze de juiste leeftijd hebben,.De jongens ten prooi aan pedofiele zaken.
Een levendige handel waarvan de overheid zich bewust is en ook probeert iets te doen. Maar ongrijpbaar en gedekt door welwillende sponsoren is vaak de kern niet te achterhalen.
Sunita en ik gaan komende week weer op pad om behalve de Woman health screening camp de school die in die regio staat te informeren en de kinderen en ouders te waarschuwen hun kinderen niet te “”verkopen”
Uit liefde gedaan is verloren voor altijd.
Goed te weten dat als iedere sponsor zou vragen naar het geboortecertificaat van het kind er een betrouwbare instantie is in Nepal die belangeloos in het geboortegebied kijkt of het inderdaad gaat om een weeskind of dat er nog ouders of directe familie is die zich over het kindje wil ontfermen.
Dat dit in dit weeshuis daarop gecontroleerd is, is vanzelfsprekend.
Maar de thee die geserveerd werd hebben we toch maar laten staan nadat de didi de suiker met haar linkerhand uit een zakje plukte en in ons lauwe kopje thee deed.
En daar deed de nieuwe waterfilter niks aan af.
………………..
De vlucht naar Lukla moet wachten met dank aan het weer,
De Kathmandu University Hight school krijgt een bezoek omdat Sunita en Dinesh dochter daar sinds kort studeert en we toch wel even willen zien hoe en waar ze na vele uren studeren terecht is gekomen. Maar niet na een inspirerend lang gesprek met Nepal en enige tutoren van de opleiding Fysiotherapie.
De taxi chauffeur die ons een uur rijden van KTm moet brengen .(Het is echt geen doen in deze moddertroep) herinnert zich nog steeds de trip ooit naar een soortement park met een paar van de kinderen die door de stichting worden gesponsord .Toendertijd nodigden Gerda en ik hem uit mee te gaan en voor het eerst van zijn leven zat hij in een waterfiets die door een overijverige hulpvolle toerist naar het parkje was gebracht om inkomen te genereren.
Als je weet dat de doorsnee Nepalees geen idee heeft van de bewegingen van water en er doodsbang voor is ,ging hij de uitdaging aan en zat hij als een angstig vogeltje in die fiets waar we alleen een klein rondje mee konden fietsen in een vijver.
Nu geeft hij een royale korting op de ritprijs en moppert niet eens als hij twee uur moet wachten omdat ons gezelschap natuurlijk op tijd Dahl Bath moet eten na het bezoek.
Mooi gewonnen na een rondje fiets van 20 cent.
KU high school is hoge standaard met Cambridge level het geen betekent dat studenten aansluiting kunnen vinden op de universiteiten in de
wereld.
De studiemethoden zijn in mijn ogen nog van het jaar Mozes gezien het feit dat die kinderen van alles van buiten moeten leren en echt iedere dag meer dan drie uur huiswerk hebben waarbij het nooit gaat om het oplossen van begrepen problematieken maar steeds om vaststaande gegevens.
Problem Solving is nog een ver van mijn bed (in dit geval een gundri) show.
Het is zaterdag en het is opnieuw festival in KATHMANDU.
Nederlands foutje in mijn hoofd,Lees ik in de Kathmandu post over GAYATRA Festival Parade .lees ik Gay FestivalParade temeer omdat ik veel verklede mensen zie.
Maar??? Alhoewel huwelijk tussen mensen van dezelfde gender officieel is toegestaan bestaat in de ogen van Nepali.s liefde tussen twee mensen van hetzelfde geslacht niet.
Verschilllende mensen lopen en dansen verkleed als een dier of als KOE.
Als koe??Toch nog maar eens lezen en vragen.
Dan blijkt het een Hindu feest te zijn …Niks Gay Parade…
Ondertussen in afwachting van de vlucht…vannacht om 5 uur naar vliegveld !Blijven de discussies over hoe we de batterijen van de solar in Besisahar kunnen vervangen .
Tref ik hier opeens veel vrienden van heel lang geleden.
Blijkt de kleine LAURI van toen opeens een 28 jarige docent aan KISC te zijn (hij is Fins)
Vind ik na twee jaar zoeken Pancha Maqya terug ,die samen met Bal Kumari de twee eerste meisjes waren die door ons werden ondersteund en die opeens verdwenen leek te zijn na het afronden van de middelbare school,blijkt nu in het dorp naast haar geboortedorp te wonen..
Verveelt de volledige staf van het Hotel zich dood omdat er geen gasten zijn …
Horen jullie van mij zo gauw ik in Lukla ben aangekomen!
Een mooie warme nazomer!
Mariet