Wanhoop ,wensen en een stem ......

14 december 2012
Allen,We lopen door de duisternis in Kathmandu ,De stad oog als Londen begin vorige eeuw,duister en foggy.Onze zaklampen dansen over de lemen straten .vuurtjes links en rechts met donkere schaduwen die zich warmen in de koude avond.Het is donderdag..onze laatste dag in Nepal .We zijn op weg naar warme thee...die hebben we wel verdiend na afgelopen week.....
Een week geleden ..opnieuw op weg naar het vliegveld worden we deze keer gestopt ten behoeve van de ministerpresident.Maar dat laten we niet gebeuren.Tot mijn verbazing loop ik gewoon door het cordon om wagentjes te scoren voor 200 kg en ons rek met eieren dat al twee dagen met ons meereist.de mp zit in een kamertje en deze Vip wil ik best even spreken .Het gaat niet door ,maar wel tref ik de kolonel die uitgebreid met ons spreekt terwijl het rek met eieren achter hem staat en voor de derde maal op getild en opzij gezet wordt om de vip,s door te laten.Als we uiteindelijk naar de Twinotter lopen blijkt dat de charter GEEn charter is en wj het gammele toestelletje moeten delen met iedereen die zich heeft aangemeld.De twin ziet er van binnen nog gammeler uit dan van buiten ,maar ze zullen wel weten wat ze doen .We zakken in de kapotte stoelen en de piloten nemen nog een sip van hun thermos voor we beginnen aan een vlucht door de bergen waarbij je op sommige plaatsen bijna links en rechts bloempjes kunt plukken zo dicht zitten we tegen de bergwanden aan.
Links van ons Raralake voor we in een duikvlucht landen op een airstrip die tegen een wand is uitgegraven(met de hand) en niet meer is dan een kleibaan met stof.rejina gilt en de piloten voor ons zetten het toestelletje neer in een spetaculaire duikvlucht.
Als de stofwolk is opgetrokken zien we een groep dragers staan waarvan de jongste niet ouder is dan 10.Hongerig en verkleumd en de allemaal vrouwen .De eieren worden verpakt want bij het uitladen is er een gesneuveld en ligt op de stofbaan.het 10 jareige meisje bukt en eet het rauwe eitje uit de stof.Toen hadden we kunnen weten hoe erg de situatie in Mugu is...En dat is heel erg.Na uren lopen bereiken we het stadje in de bergen en het ziekenhuis.Het ziekenhuis is een grote puinzooi.barakken zonder licht water en of isolatie en verwarming.(min 4)Geen structuur.Niemand weet wie tot de staf behoord en wie niet.Er zijn twee dokters (waarvan ik er een tje ken) die willekeurig wel of niet verschijnen en die ook de hele omgeving moeten bedienen.
De mensne argwanend en vermoeid ,Wij zijn een dag te laat en in hun wanhoop is dat net een stap te ver.Na een si,pel rijstje en een heel koude nacht met toilet(gat ) buiten) proberen we die dag spreekuur en lessen en wat dies meer zij op te zetten.De apotheek heeft alleen omgevallen stoelen entroep /We stelen gordijnen,we maken er wat van maar als eenmaal het spreekuur gaat draaien blijkt dat MUGU niet voor ons is.Dit is een druppel die dooft voor het water de plaat heeft bereikt.Diepe armoede ,honger ,kinderen zonder kleding (de kleertjes van Jeroen zijn al in een minuut weg) vitaminegebrek schurft en diepe ,diepe wanhoop in de ogen van de vrouwen.iedereen is ziek,letterlijk.Vrouwen moeten buiten slapen als ze ongesteld zijn ,worden opgesloten na bevallingen,Er is tekort aan alles.....Mannen maken van de laaste appels een drankje en hebben naast deze ellende vaak ook nog een alcoholprobleem.Het kindje in het jasje van Jeroen is zo geschrokken van de warmte dat het binnen 5 minuten slaapt en we hebben hem niet meer wakker gezien.We doen wat we kunnen maar de vrouwen,zo vaak teleurgesteld in langswandelende ngo.s willen eigenlijk maar een ding.Medicijnen scoren voor de lange winter die dreigt te komen,en dus vechten en duwen ze zich naar de poli om een laatsje te krijgen in de rij die wacht.We kunnen maximaal 350 vrouwen zien en screenen in zo.n korte tijd en als we evene niet kijken ,zien we zelfs een hand om de hoek van de deur komen om paracetamol te stelen.Even verlichting van de honger ,het harde werk ,de ellende.
Wie zou het ze kwalijk nemen.???De dove kinderen zitte braaf te wachten op hun testen ,drie uur op de koude grond...geen eten geen sokken ...We scoren wat koekjes en delen die uit.De hulpverleners uit de dorpen zijn wel gekomen en volgen ook de cursus van twee dagen,Misschien dat zij nog een stem kunnen laten horen.
Na twee dagen zijn we kapot,koud moe en vooral kwaad op wat hier gebeurd.Hoe kan een groep mensen ZO vergeten worden ...Wij hebben een stem we hebben een mond ,we hebben relaties en we zullen deze stem laten horen.Rejina belt al vanuit Mugu de reporters en meldt per radio wat we hier zien.De Minister president die oorspronkelijk een bezoek in deze richting had gepland heeft het laten afweten (alweer) De weersomstandigheden verslechteren en er wordt sneeuw verwacht.Wij moeten wegwezen maar al deze mensen moet blijven....een lange winter lang ,met vrouwen die ternauwernood hun kinderen kunnen laten overleven...Is het daarom dat Maureen mij heeft gevraagd om te gaan ? Wist ze dat dat als ik kwaad wordt misschien wel een berg kan verzetten? Onze bewondering voor Chas en Jrnny Tanner onze gastheren waar wij sliepen in hun lemen en houten huisje.zonder water en douche.bescheiden eten...(jajaja die eiren hebben we wel geproefd) en die al 2,5 jaar proberen om iets te organiseren met het plaatselijke rode kruis.Zet de kalkoen maar op.....
Midden in de nacht klimmen we de 3,5 uur durende weg naar de strip.
De verkeerstoren geeft al sneeuw aan ,het is nog helder maar ijzig koud.De vluchthaven man is stomdronken als we opnieuw proberen onze gehuurde charter te krijgen.Uiteindelijk nemen we mee wie we mee kunnen nemen .een twinhopper vol met mensen die de dans (voorlopig toch) zijn ontsprongen.Tassen met kapotte stinkende geit in de achterbak.De bagage van de berg af moeten rollen tot op de strip.geen toilet en rond de strip vuurtjes om in ieder geval in de uren wachttijd een beetje warmte te creeren.Na uren horen we het toestelletje komen.de piloot geeft ons een rondje Raralake voor hij voor de sneeuw uit vetrekt naar de bestemming Nepalgunj.De stem van de vrouwen in MUGu is gehoord,we gaan voor een vroedvrouw met salaris .Jenny zal een en ander regelen.Een (schoon ) kamertje en een plaats waar de vrouwen kunnen slapen na bevalling en tijdens menstruatie.Anticonceptie is vrij maar moet worden gedistribueerd en dat moet worden rondverteld .(ook dat kunnen we doen)En voldoende paracetamol kost niks en kan worden gegeven...We gaan aan de slag met het Nepalese vrijwilligersteam dat voor een aantal zaken zorg zal dragen.TV en radio en krant krijgen een kritisch artikel en we zullen dat herhalen.De druppel zal die plaat bereiken...en al is het niet veel er zal beweging zijn...
Het woord BITTERE armoede heeft nog nooit echt betekenis gehad maar nu zie ik hoe bitter werkt....wanhoop ,minachting en maar nog steeds geen berusting in het lot dat deze mensen heeft getroffen,knokken de vrouwen voor een plek en recht op een beter leven..
In Kathmandu lijkt deze stad een metropool van netheid ,schoonheid en orde .Rejina dankt voor het feit dat haar wieg hiet stond en niet ergens anders.
Gisteren is de hele dag betseed aan afronden van bekijken van zaken.Het belangrijkste was het bekijken van en het tekenen van het contract om de totale energievoorziening van het Bsisaharhospitaal te realiseren.Zonnevoorziening ,generator en regeringselectriciteit moeten elkaar afwisselen in een totaalplaatje om het ziekenhuis te voorzien van energie onder alle omstandigheden.
Zonnepanelen zullen op het gebouw naast het ziekenhuis zorgen voor (bescheiden) energie.Geen koelkasten en tv en dat soort zaken ,maar wel ehbo en operatiekamers en laboratoium.Generator zal zorgen voor overkoepeling als er niet genoeg solar is.En de regeringslijn doet de rest...Hopen we.
Er wordt buiten de xray man nog twee mensen uit het dorp opgeleid door de solarmaatschappy die ook aan ontwikkeling van kennis doet en het ziekenhuis krijgt een vijf jaar onderhoudscontract.Het heeft allemaal nogal wat voeten in aarde gehad om het juridisch waterdicht en realistich goed ronde te krijgen maar nu is het zover.Met dank aan de donor wiens naam niet genoemd mag worden begint gam ower maandag met het leveren van de materialen.
Gerda ,Sunita,rejina en ik gaan nog een keer kijken in de stad .Het is tijd om naar huis te komen....het is goed geweest.We hebben 3000 vrouwen gescreend. 70 operaties verzorgd en begeleid.Dorpsvoorlichtingskampen op 6 plaatsen/200 kg medicijnen gedistribueerd.Spiraaltjes en pessaria geplaatst.toneel gespeeld om voorlichting te geven.Verbandjes aangelegd,mensen doorverwezen .tv en radio aangestuurd en hard ,heeel hard gewrkt met zijn allen.14Nepalese vrijwilligers,in maaten en soorten.5 dokters 10 betaalde Nepalese krachten en vele vele anderen die hier en daar een hand hebben toegestoken en vooral ook iedereen hier die ons steunt in het (financieel) mogelijk maken van kleinen wonders in deze tijd.We zitten in het vleigtuig op weg naar Dusseldorf .Ik zie jullie snel .Mariet