onvoorstelbaar.onvoorspelbaar fascinerend ook...

We zijn weer terug...het vertraagde tempo dat doordringt tot je wezen als je lange tijd in Nepal bent, is dit maal aan ons voorbij gegaan. Acht dagen om alles te doen wat was voorgenomen lijkt veel tijd als je die goed besteedt! , Maar Nepal is het land waar men niet telt in kilometers maar in uren rij-loop-en klim tijd. En dus lijkt alles eindeloos ver. Zeker nu bleek dat de moesson niet afgelopen was, en doorsudderde tot halverwege ons verblijf . De rolstoelvlucht naar Kathmandu verliep op rolletjes ,letterlijk. Want met Henk als gewillig slachtoffer passeerden wij supersnel alle obstakels op onze vliegweg. Geen wachttijden bij controles,geen incheck problemen .Feilloos en snel tot op de plek! Petje af voor Arke Brusselse Poort Maastricht en een koele dame die zonder blikken of blozen alle bagage meegaf zonder extra kosten (140 kg)
Slechts drie rondjes in de Kathmandu vallei en een dik wolkendek beperkten de aankomst een uurtje of zo.
Alles leek in orde ...maar helaas de rolstoel was in Abu Dhabi achtergebleven en met hem de tassen van onze beide docs. Albert en Gerhard. Lekker ruiken na 20 uurtjes reizen zonder extra hempje
Het werd nog een hele heisa om deze tassen terug te krijgen ...helaas zat in de tassen een gedeelte van de equipment voor Besisahar en de nieuwe materialen voor Tansen, dus spannend.
Het regende pijpenstelen (cats and dogs) of misschien rijst en linzen ? maar in ieder geval was van een einde van de moesson niets te merken . De stad was een grote modderzooi , gevuld met nog steeds even veel mensen ,maar ditmaal met paraplu ,natte koeien en open riolen .Heerlijk luchtje!
Geen tijd voor een lekker dagje rusten en theetje drinken ,Na een avond met alle vrienden die een rijstmaaltijd kwamen eten, sjokten we die morgen al vroeg in de auto die de lange weg naar Nepalgunj en Tansen ging maken . Iedereen die de komende dagen mee moest werken half slaperig op de achterbanken.. DUmre/NEpalgunj=Tansen/ Pokhara /Besisahar...Voorzichtige informatie beweerde dat de weg naar ons einddoel nog steeds berijdbaar was, al was het al die tijd niet gestopt met regenen en zagen we het eerste uur alarmerend brokken rots en landverschuivingen op de weg.
Niet een keer echter zo dramatisch echter dat we niet meer door konden rijden.De chauffeur was erg bezorgd,.280 km dwars door Nepal.
Eerst naar Nepalgunj waar het niet alleen regende maar ook nog heel warm was .Het regeringshospitaal is een van de drie op onze lijst voor het insturen van eventuele operatiepatiënten. Echt Nepalees dat de gynaecologe die hierom heeft gevraagd,niet gewacht had tot wij er waren, maar lekker voor haar Dahl bath was gegaan met achterlating van een operatie theater als een slag veld.
Vraag een Nepali nooit om zijn Dahl Bath uit te stellen of niet te nemen. Dat is echt een onmogelijke zaak .Na en avondje snacken beginnen ze gemoedereerd aan hun twee dagelijkse bord rijst met linzen, ons achterlatend met de vraag waar zij dat laten. In ieder geval ,Hier was de verantwoordelijke dame verdwenen en wij konden niet wachten gezien de regen en de situatie op de weg ,dus na een korte inspectie en het ophalen van de patiente ,die een operatie zou ondergaan togen we op weg naar Tansen.
Ook Nepali is dat de patiente (ze zou drie operaties moeten hebben) niet alleen haar zus ,maar ook nog haar man en een zwager meenam zodat we weer gezellig met een volle auto door de nog steeds stromende regen reden. Tansen hospitaal is het oudste missieziekenhuis van Nepal (60 jaar) en heel goed geregeerd door United Missions. ,de organisatie waar wij vanaf de start al samenwerken.
Het was een genoegen te zien dat het ziekenhuis er nog steeds bijstond zoals ik dat jaren geleden had gezien, al liepen er wel erg veel beestjes op de muren.
Tractie aan armen ,benen en zelfs nekjes was ook nog steeds een lust voor het oog met touwtjes en daaraan een steen.
Eigenlijk begrijp ik niet goed waar we hier moeilijk over doen .Op een rijtje stonden vastgeplakt plastic witte potjes met een viltstift erop wat erin zat .Valium. slaaptabletten dia en oxazepammetjes en alles waar hier een paar junkies behoorlijk eufoor van zou kunnen worden ,pijnstillers van de zwaarste soort . Niet alleen patienten, verpleegkundigen en bezoek lopen die weg. De potjes zijn ook nog zonder deksel! Wel was een klein kastje met sleutel voor morfine.(Die ze niet kunnen krijgen ,dus leeg!)) Dus de 50 ampullen zouden dan toch nog op de goede plek terecht komen. PFFFF
Savanna Sharma ,startte s, ochtends al vroeg met de gecompliceerde operatie , gecoached en geasssiteerd door DR Albert Zandvoort en zijn assistent Gerhard Blaauw die een nieuw beroep heeft gevonden in Gynaecologie(heel bijzonder want Gerhard is neurochirurg)
Het leermoment werd als heel positief ervaren en de familie van de patiËnte die na twee uur alweer enigszins fruitig keek en zelfs wilde lachen voor de foto hielp ons alles te pakken voor de weg naar Besisahar.
Ondertussen startten Sunita en Mariet de voorlichtingscursus ,die we moesten laveren tussen de steeds uitvallende elektriciteit en het verlies van onze PowerPoint maar toen zelfs de basis artsen de schaamte voorbij waren bij de bekkenoefeningen werd het dan toch nog heel jolig. Ze deden zelfs hun stethoscoop af die ze allemaal als een statussymbool om de nek dragen ,daarmee aan de omgeving duidelijk maken dat zij de artsen zijn !!!
De weg naar Besisahar gingen we dan toch maar via een omweg omdat 265 km bijna 12 uur had gekost en de regen bleef plenzen.
En jawel een waterig zonnetje beloonde ons initiatief ...Henk ging vanuit Kathmandu ook op weg naar Besisahar (zonder een vogeltje gezien te hebben...)en we hoorden dat er enorme landverschuivingen en veel doden waren ,vlak bij de "dangerous road"" die wij waren gegaan .
Onze Nepali gynaecologe reisde met ons mee zodat alle operaties in Besisahar als leermoment gedaan zouden kunnen worden voor haar rol als vaste gynaecologe in de Nepali Stichting.
Zij is het die de start is van het overdragen van het stokje aan hopelijk vele anderen..
We kwamen met een mooie boodschap .Dank zij de gift van de ROTERY Beek kunnen we kiezen wat de gift gaat worden.
De nieuwe autoclave is besteld!!!Dus steriliseren wordt niet langer een poging tot suicide omdat het stomme ding zo oud en kapot is als maar wat.(twee maanden wachten)
Een nieuwe lamp? .De lijst is lang...we moeten kiezen. maar zeker is dat het geen c arm gaat worden (ambitieuze doc)

Desgevraagd doet de oude lamp het niet meer maar dat komt zegt de onderhoudsman omdat er geen lampjes inzitten !
Met zo ongeveer blaren op de billen rijden we na 9 uur hobbelen Besisahar binnen waar ons een mooie verrassing wacht.
De tassen zijn terug.Hebben wij geluk met frisse mannetjes!En nu kunnen we ook nog bij het plaatsvervangend bidden de nieuwe instrumenten aanbieden.
Besisahar heeft een nieuwe directeur!Een meisje nog wel .Haar naam is bshnu en ze is heel nerveus en heel mooi.Haar partner is een aanstormend orthopaedisch chirurg.Vandaar de c arm.Ik verwacht niet dat ze lang blijven,beiden zijn opgeleid in de Philippijnen,dus Besisahar is afzien.Maar voor nu is het een frisse wind door de gangen van het ziekenhuis.
Nu blijkt dat er een oproep is gedaan voor screeining van de vrouwen in de omgeving.Pijpenstelen regenen en ueren lopen gaan niet samen.Bij de update van de bekkenbodem voor alle medisch personeel is dat wel een heel hoge belasting voor ons team.
Opereren /lesgeven/leermomenten voor Savanna ,Sunita en ik zijn eigenlijk al zwaar overbelast maar weten beter dan nu nog te protesteren.
Ondertussen heeft Henk een flinke teenontsteking en kan bijna niet lopen.Blijkt dat de hoofdstraat naar het hotel is afgesloten(2km)Wat te doen.De ambulance lijkt ons wel een goede optie.Vooral omdat deze een zwaailicht heeft en verder gewoon een jeep is die een zuurstof en een bankje achterin heeft ,,zo hard en oncomfortabel dat je van minder inderdaad ziekenhuis bereid zou worden ....of een dwarslaesie krijgt als je die nog niet had .Maar het werkt en zo vertrekt Henk voor de middagrust met sirene door het durp naar Mongolian waar we slapen.
Albert,Gerhard,Savanna en ons team van verpleegkundigen zijn aan het operatieschema begonnen, Sunita en ik wachten op de vrouwen .Het lijkt rustig te zijn maar dan...Tussen de zware regenbuien door zien we in twee dagen 156 vrouwen op het spreekuur. Zogauw Savanna klaar is komt ze meehelpen want er zijn ook nog twee cursussen voor alle verpleegkundigen en vroedvrouwen en sociall werkers en enkelen van hen spreken geen woord Engels. Oh oh had ik mijn huiswerk maar gedaan ....Tussendoor moeten er nog een paar apienten fysiotechnisch behandeld worden want onze orthopaed hanteert handig het mes voor elk geval dat zich aandient. In dit geval is dat een meidje van 17.Uit de boom gevallen zoals hier vaker gebeurt .De geiten zijn dol op loquat tree en de hoeders klimmen in bomen om met hun gebogen messen de takken te pakken die hun geiten lekker vinden.Straks verder....
Allen die weer hebben meegeholpen om van een projectje een zelfstandige Nepalese stichting te maken met draagvlak voor wat een goede toekomst moet zijn voor de aangedane vrouwen van Nepal, dank ik ...